ஆண்மைக்குள்ளும் ஒரு தாய்மை

அமித்துவுக்கு நல்ல காய்ச்சல், உடம்பு கொதிக்கிறது. என் மடியில் படுத்திருந்தாள், என் ஆடை கூட காய்ந்தது. கொஞ்ச நேரம் தூங்கிவிட்டாள்.
நேரம் கொஞ்சம் சென்றது, அவரின் அப்பா வந்தார், அழுதபடியே எழுந்துவிட்டாள்.

ஜீரம் விட்டுடுச்சா - என்னிடம்

இல்லை, அப்படியேதான் இருக்கு - நான்

ம், வாம்மா என்ற அமித்துவின் அப்பா, அமித்துவை தூக்கி மடியில் வைத்து, கட்டிக்கொண்டு உன் ஜீரத்தையெல்லாம் என்கிட்ட கொடுத்துடு, கொடுத்துடும்மா என்றார் சற்றே உணர்ச்சிவசப்பட்டவராக.

உணர்ந்தேன், ஆண்மைக்குள்ளும் ஒரு தாய்மை ஒளிந்திருப்பதை.

//பாப்பா பொறந்திருக்கு, குண்டா இருக்குது, அப்பவே சொன்னேன், ரொம்ம்ப எதிர்பார்க்காதன்னு கேட்டியா. ரொம்ப கத்தாத, வலி ஜாஸ்தியாகும்
அப்படிதான் இருக்குமாம்.//
குரல் மட்டுமே கேட்க முடிந்தது, கண்ணைத் திறக்கவொடா வலி.

எப்போதாவது நினைப்பதுண்டு, ச்சே, ஒரு அழகிய தருணத்தை கண்கொண்டு பார்க்காமல் போய்விட்டோமே என.

அது அத்தனையும் நேற்றைய உனது ஒரு துவளலில் பார்த்துவிட்டேன்.

அப்பா - அப்பப்பா
நான் கொட்டிவிடும் நேசமனத்தையும் உன் மனசில் பூட்டி வைத்து பெண்ணை வேடிக்கைப்பார்த்துக்கொண்டிருந்த நீயா துவண்டாய்.

உன் வேதனை கண்டு மகவின் வேதனை மறந்து நின்றேன் ஒரு சில கணம்..............