ஏன் எதற்கு இப்படி

போன வாரத்தில் ஒருநாள் மாலை, வழக்கமாக வழிய வழிய ஆட்களை ஏற்றிக்கொண்டுச் செல்லும் செங்கல்பட்டு வரை செல்லும் மின்சார ரயில். மகளிர்க்கான பெட்டி. அடித்து பிடித்து ஏறி, இருக்கைகளுக்கு நடுவே ஓரமாய் நின்று கொண்டேன். இது போன்ற கூட்ட நெரிசல் நேரத்தில், வசதியாய் நின்று வருவதே ஒரு வரம்தான்.

சேத்பட்டில் இன்னும் கூட்டம், அதில் ஒரு கர்ப்பிணி பெண்ணும் ஏறினார். அந்தப் பெண்ணும் கூட்ட நெரிசலோடு வந்து நின்று கொண்டாள். நான் அவளைப் பார்த்து உள்ளே வருமாறு சொன்னேன். அவளும் எப்படியோ நெம்பிக்கொண்டு வந்தாள். இருக்கைகளுக்கு நடுவே நிற்க அந்தப் பெண் வர தவிக்கும் போது கூட, அமர்ந்திருக்கும் பெண்களில் ஒருவர் கூட எழுந்து அந்த கர்ப்பிணி பெண்ணுக்கு இருக்கை தர முன் வரவில்லை. குறைந்த பட்சம், நீட்டிக்கொண்டிருக்கும் தன் காலை கூட கொஞ்சம் ஒதுக்கி அந்தப் பெண் உள்ளே வர வழிவிடவில்லை.


அதே வண்டி, அடுத்த நிறுத்தம், ஒரு பெண் கையில் குழந்தை, ஒரு பெரிய பையுடன் ஏறினாள். அவளுக்கும் அதே நிலை. அப் பெண்ணின் கையில் இருக்கும் குழந்தை அழுகையை தாண்டி அலற ஆரம்பித்திருக்கிறது. எல்லோரும் தத்தம் உடம்பை அசைத்துக்கொள்ள முன் வந்தார்களே ஒழிய எவரும் தன் மனதை அசைத்து எழுந்து அந்தப் பெண்ணுக்கு இடம் தர முன்வரவில்லை.

ஒழிகிறது, இந்தப் போராட்டத்திற்குள் அடுத்த ஸ்டேசன், அந்தப் பெண் ஓரமாக நின்றிருந்த இருக்கையினோரம் இருந்த ஒரு பெண் தன் நிறுத்தம் வந்ததன் காரணமாக எழுந்து சென்றாள். அதுவரை இருக்கையின் நுனியில் உட்கார்ந்திருந்த ஒரு காலேஜ் பெண்ணை எதிர் இருக்கையில் இருந்த ஒரு பெண் கையை பிடித்து இழுத்து வசதியாக அமர செய்தாள். இதற்கிடையே அந்த இடத்தில் உட்கார குழந்தையுடன் இருக்கும் பெண்மணி உட்கார முனைந்து, கடைசியில் அவளுக்கு அந்த நுனி ஸீட் கிடைத்தது.நுனி ஸீட்டில் உட்கார்ந்த்த அவள் குழந்தையை மடியில் போட்டுக்கொள்ள, குழந்தையின் கால்கள் வெளியே நீட்டியபடி, அடுத்த ஸ்டேசனில் இறங்கும் முனைப்பில் இருப்பவர்கள் கட்டாயம் அந்தக் குழந்தையை இடித்துக்கொண்டுதான் செல்ல நேரிடும். இன்னமும் அழுது கொண்டிருந்த அக்குழந்தையை சமாதானப் படுத்திக்கொண்டிருந்த அந்தப் பெண்ணுக்கு குழந்தை இடிபடுவது தெரியவில்லை.

இவ்வளவு நேரம் காத்த என் பொறுமை எல்லை கடந்து போய், அந்த காலேஜ் பெண்ணை நோக்கி ” ஏம்மா, நீ சின்ன பொண்ணுதானே, ஒன்னு எழுந்து நிக்கலாம், இல்ல அந்த நுனி சீட்லயாவது உட்காரலாம். அந்தம்மாவுக்கு தான் அறிவில்லை, உன் கையை பிடிச்சி இங்க உட்கார வெச்சிருக்காங்க, உம் பக்கத்துல தானே அந்தக் குழந்தை கத்திக்கிட்டு வருது, எழுந்து இடம் விடனும்னு உனக்கெல்லாம் தோணவே தோணாதா ந்னு கேட்டு விட்டேன். அந்தப் பொண்ணு என்னை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு, பெரிய மனசு பண்ணி நுனி சீட்டுக்கு மாறினாள்.


பொதுவாகவே பஸ்ஸில், ட்ரெயினில் கூட நின்று வேடிக்கை பார்த்து வர பிரியப்படும் குழந்தைகளை வேண்டுமென்றே அதட்டி ம், உட்காரு, அப்புறம் இடம் கெடைக்காதுன்னு மிரட்டி உட்கார வைக்கும் எத்தனை பெண்மணிகள். அருகில் வயதான பெண்மணி இருந்தால் எழுந்து இடம் கொடுக்ககூட நினையாமல் நின்று கொண்டு வர ப்ரியப்படும் குழந்தைகளைக் கூட அமுக்கி அமர வைத்து பயணம் செய்கிறார்கள்.
பின் அந்தக் குழந்தைகளுக்கு எப்படி உதவும் எண்ணம் எழும் என்று தெரியவில்லை.

வண்டி நின்றவுடனும் எனக்குள் எழுந்த கேள்விகள். ஏன் இவ்வளவு மோசமாக மாறி விட்டிருக்கிறார்கள் மனிதர்கள். அவசரம், அவசரம் என்று சுருங்கிக்கொண்டே போகும் காலத்தின் போக்குக்கு ஏற்றவாறு செல்ல தன் மனதை சுருக்கி வைத்துக்கொள்வதுதான் செம்மையான வழி என்று யோசிக்க ஆரம்பித்து விட்டார்களா. கொஞ்சம் மனதை விசாலப்படுத்தி வைத்தால் கூட, மனிதாபிமானம், பரிதாபம் எல்லாம் வந்து அமர்ந்துகொண்டே நம்மை யோசிக்க வைத்து விடும் என்றெண்ணி முகத்தை வேறெங்கோ திருப்பி, இல்லையென்றால் புத்தகத்திற்குள் தலையை மூழ்கடிக்குமாறு செய்துகொண்டும், தீவிரமாக நெற்றியை சுருக்கி யோசிக்குமாறு பாவனையோடும் .................

இப்படியெல்லாம் பாசாங்கு செய்ய இவர்கள் எங்கே கற்றுக்கொண்டார்கள். மாறாக யாராவது உதவ முன் வந்தால், அவர்களை கட்டுப்படுத்த நினைக்கும் எண்ணம். இவர்களின் குறைந்தபட்ச உதவும் மனோபாவம் என்ன தெரியுமா, பரிதாபத்தை காண நேரிடும் போதோ, இல்லை படிக்க நேரும் போதோ ஒரு “உச்” கொட்டி விஷயத்தை முடிப்பதுதான். மரணம் கூட அந்த வகையில் சேர்ந்துவிட்டது இப்போது.

இரு வாரங்களுக்கு முன் ஒரு பெண், தோளில் குழந்தையோடு, கையில் இரண்டு, மூன்று மொழியில் அச்சடிக்கப்பட்ட ஒரு விண்ணப்பம். ட்ரெயினில் விநியோகித்துக்கொண்டு வந்தாள். அவள் இளம் வயது பெண் தான். குறைந்த பட்சம் வீட்டு வேலை செய்து கூட தன் குழந்தையையும், தன்னையும் காப்பாற்றிக் கொள்ள முடியும். ஆனால் யார் இவளுக்கு இந்த உபாயம் சொல்லிக்கொடுத்தார்களோ, எல்லோருக்கும் அந்த உதவி விண்ணப்ப காகிதத்தை விநியோகித்து கொண்டு வந்தாள். அவள் தந்ததை யாரும் தொடவில்லை. அவள் எதையும் பொருட்படுத்தவில்லை. பிறரின் மடியில் அந்தக் காகிதத்தை போட்டுக்கொண்டே சென்றாள்
அதை உதறி விட்டவர்களே அதிகம். நான், இன்னும் மூன்று பெண்களும் அவள் அடுத்த முறை அந்தக் காகிதத்தை திரும்ப எடுத்துக் கொண்டு காசு வாங்க வரும் போது ஆளுக்கு பத்து ரூபாய் கொடுத்தோம். இதை பார்த்துக் கொண்டிருந்த பெண்மணி, இப்படிலாம் காசு கொடுத்து இந்த மாதிரி ஆட்களை என்கரேஜ் செய்யக்கூடாதுங்க, இப்படியெல்லாம் பணம் கெடைக்கறதால தான் இந்த மாதிரி நெறைய பேரு கெளம்பிட்டாங்க. எனக்கு ஒரு டவுட். காசு கொடுத்து என்கரேஜ் செய்ய உதவி கேட்ட பெண் ஒலிம்பிக் ஓட்ட பந்தயத்துலயா கலந்துகிட்டா. என்னங்க இது, அந்தப் பெண் ஏமாற்றுபவளாகவே இருந்தாலும், கிடைக்கும் பத்து, இருபது ரூபாய்களில், ஒரு ரூபாயாவது அந்தத் தோளில் இருக்கும் குழந்தைக்கு பசிக்கு டீ வாங்கி கொடுப்பா தானே. அட்லீஸ்ட் 1 ரூபா தர்மம் செய்த மனதிருப்தியாவாது இருக்குது இல்ல

இந்த மாதிரி தானும் உதவி செய்யாம, மற்றவங்களையும் உதவி செய்ய விடாம பேசியே காலத்தை ஓட்டும் இந்த மாதிரி மக்கள், வரிப்பணமாகவும், ஷேர் மார்க்கெட்லயும் ஆயிரக்கணக்கில பணத்தை கோட்டை விடுவாங்களே தவிர, குறைந்த பட்சம் ஒரு 10 ரூபாய் ஏழை பசியாற அனுமதிக்க மாட்டார்கள்.

சும்மாவா மாத்துனாங்க பழமொழியை, அரசன் நின்று கொல்வான், தெய்வம் அன்றே கொல்லும்னு. அதுக்கு தானே அப்ப அப்ப அனுப்பி வைக்கிறார் சத்யமான மனுசங்களை.