பொருத்தமற்ற தலைப்பு

வழக்கம் போல இன்று காலை, அலுவலகத்துக்கு செல்ல, ரெயில்வே ஸ்டேசனுக்கு வந்தால், கூட்டமே இல்லை. இருக்கும் சொற்ப மக்களின் முகத்திலும் ஒரு பரபரப்பே இல்லை. மிகவும் இயல்பாக செல்போனில் பாட்டுக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள்.

குறிப்பாய் மின்சார ரயிலில் கூட்டமே இல்லை. எல்லா சீட்டும் காலியாகத்தான் இருந்தது. கூட்ட நாளில் இடுக்கி அடித்துக்கொண்டு, மூன்று பேர் வசதியாக அமரும் இருக்கையில் இடுக்கி அடித்துக்கொண்டு நான்காக அமர்ந்திருக்கும் இருக்கைகள் எல்லாம் இன்று தன்னை முழுமையாக வெளிப்படுத்திக்கொண்டு, தன் பங்குக்கு அதுவும் காற்று வாங்கிக்கொண்டிருந்தது.
எனக்கு பிடித்தாற் போல சன்னல் ஓர இருக்கை, எதிரே யாருமில்லாததால் எதிர் இருக்கையில் கால் நீட்டி, அழகிய கண்ணே, உறவுகள் நீயே என்ற பாட்டை காதில் பொருத்திக்கொண்டு, இன்னமும் ஈரம் வடியாத காற்றை முகத்தில் வாங்கிக்கொண்டு பயணித்தேன். அப்படியே அந்த இரயிலோடவே போய்விடலாமா என்று தோன்றியது என் நிறுத்தம் வந்தது.
இது போல் எப்பவாவது அற்ப சொற்பமாய் நிகழ்கையில் அப்படியே ட்ரெயினோடு போய் திரும்பி வருவோமா என்று எண்ணியதுண்டு. மனம் நினைத்துக்கொண்டிருக்கும் போதே, கால்கள் இயல்பாய் எழுந்துவிடும்.

இது மாதிரி நமக்கே நமக்கான தருணங்கள் சில நேரங்கள் மட்டுமே வாய்க்கும். படிப்பு, வேலை, திருமணம், குழந்தைகள் என்று நிறைய இருந்தாலும், நமக்கென்று பிடித்தமான சில தருணங்கள் இருக்கும், அது நமக்கு இணையானவர்களுக்கு பிடிக்காமல் இருந்தாலும், நம் மனதுக்கு மிகவும் நெருக்கமான நிகழ்வுகள் அவை.

அலைகள் மோதும் கடற்கரையில் நடப்பதும்,பேசுவதும், விண்டோ ஷாப்பிங் செய்வது, 10 ரூபாய் பெறாத ஒரு பொருளுக்கு 20 ரூபாய் விலை வைத்து சொல்லும் தி.நகரின் நடைபாதையோர வியாபாரிகளிடம் பேரம் பேசுவது, பிடித்த புத்தகத்தோடு ஊறிப் போய், ஏதோ ஒரு உலகுக்கு போய் திரும்பி வருவது, சூடான காபியை, ரசித்து ருசித்து, எதையதையோ யோசித்துக்கொண்டு, வெளிக்காற்று வாங்கிக்கொண்டே குடிப்பது (காப்பியை) என அவரவர் ருசிக்கேற்றார் போல இந்த லிஸ்ட் நீளும்.

காலையில் ஒரு பிடித்தமான நிகழ்வு நடந்து விட்டதும், டொய்ங்ங்க்க்க் என கொசுவர்த்தி சுற்ற ஆரம்பித்து விட்டது மனது.

அலைகள் வந்து கால் நனைக்க, கால் விரல்களில் மண் குறுகுறுக்க அப்படியே காலார பிடித்தமானவர்களோடு நடந்து போவது. நானும் என் தோழியும் மெட்ராஸ் யூனிவர்சிடி போகும் போது, அண்ணா சமாதியில் ஆரம்பித்து, நினைத்தையெல்லாம் பேசிக்கொண்டு, அப்படியே அலையோரம் நடந்து வந்து, காந்தி சிலையில் முடிப்போம். அங்கிருந்து வீடு வரைக்கும் நடையே.

பாலகுமாரன் நாவலை கையில் எடுத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்தால், வெளியில் வெட்டி மடிந்தாலும் தெரியாது. நாவலை முடித்து விட்டு வீட்டுக்கு வெளியில் வந்து பார்த்தால் இருட்டிப் போயிருக்கும். ஏதோ ஒரு புது உலகில் இருந்து, வெளியேறி வந்தாற் போன்ற ஒரு பிரமை நம்மை ஆட்கொண்டிருக்கும். அந்த கதாபாத்திரங்களையே சிந்திக்க துவங்கியிருக்கும் மனம், கதை முடிந்தாலும்.
இதுபோல் நிறைய முறை நடந்து, என் அம்மா மற்றும் அக்காவிடம் திட்டு, உதை எல்லாம் வாங்கியதுண்டு.

அப்புறம் விண்டோ ஷாப்பிங், ரொம்ப பேருக்கு பிடிக்கும். உங்க தங்கமணிங்களை கேட்டுப் பாருங்க. இது மாதிரி ஷாப்பிங்க் போவதற்கு ரங்கமணிகளையெல்லாம் அழைத்துக்கொண்டு போனால் அவ்ளோதான். பிடிக்குதோ பிடிக்கலையோ வாங்குகிறோமோ இல்லையோ சும்மாவாச்சும் உள்ளே போய் சுற்றிப்பார்த்து விட்டு வரவேண்டும். ஆனால் இதற்கு தோதுபட்டாற் போல நண்பர்கள் அமைவது ரொம்பக் கஷ்டம்.

அப்புறம் கோயில், நான் சொல்றது நம்ம வீடு மாதிரியே எட்டுக்கு எட்டு இருக்குற கோயில் இல்லை. நல்ல விசாலமா, பெரிய பிரகாரங்களோடு இருக்கும் கோவில்கள். சாமி கும்பிடுறோமோ இல்லையோ, அங்கே போய் அந்தப் ப்ரகாரங்களின் கற்தரையில் உட்கார்ந்தாலே போதும். அப்படியே ஏதோ ஒரு அமைதி நம்மை உள்வாங்கிக்கொள்ளும். இதற்கும் இணையான ஆள் தோதுபட்டால் போதும். எனக்கு கோவில் விஷயத்தில் பிடிபட்டவள், பாலஜோதிதான். என்னை விட 5 வயது சின்னவள், என் அக்கா மகளின் தோழி. எனக்கு தோழியாகி விட்டு, நாங்கள் வெளியே புறப்பட்டால் அது கோவிலாகத்தான் இருக்கும் என்பது எழுதப்படாத விதி.

நமக்குப் பிடித்த பாடல்களை கேட்பதும், எழுத்துக்களைப் படிப்பதும், அதைப் பற்றி பேசி சிலாகித்துக்கொள்ள ஒத்த உணர்வுகளைவுடைய நண்பர்கள் வாய்ப்பதும் என மிகவும் அரிதான நிகழ்வுகள் அவை.

இந்த இயல்பையெல்லாம் மீண்டும் கொத்திக்கொள்ள மனது துடித்தாலும், இப்போதைய இருப்புகள் அதுக்கெல்லாம் தோதுபட்டாற் போல வாய்ப்பதில்லை நம்மில் நிறைய பேருக்கு.

எங்கு சென்றாலும், குழந்தையின் நினைவை சுமந்துகொள்வதால், 6 மணி அடித்தவுடன் உள்ளே பல்பு எரிந்துவிடும், இயல்பாய் ஒரு பரபரப்பு தொற்றிக்கொண்டுவிடும்.
6 மணிக்கு மேல் ஏதாவது அலுவலக நிகழ்ச்சியோ, தவிர்க்க முடியாதவர்களின் கல்யாண வரவேற்போ, இல்லை இன்ன பிற நிகழ்ச்சிகளோ, எதோடும் மனது ஒட்டாமல் அரைகுறையாய் அமர்ந்துவிட்டு, சாப்பிடக் கூட தோன்றாமல், தெரிந்தவர்களை, பிடித்தமானவர்களைப் பார்த்தாலும் ஒரு ஹாய் ஹலோ சொல்லிவிட்டு ஓடிப்போகத்தான் துடிக்கிறது.


நமக்கு பிடித்தமான நிகழ்வுகளில் நாம் மட்டும் ஒன்றிப்போய் பின் அதிலிருந்து விடும்படும்போது ஏதோ ஒரு குற்ற உணர்வோடு உடன் படவேண்டியிருக்கிறது, நம்முடைய குழந்தைகளை, இணையானவர்களை அந்தக்கணங்கள் நிராகரித்ததால் அப்படி ஒரு குற்ற உணர்வு வருகிறதா என்று தெரியவில்லை.
ச்சே எவ்வளவு சுயநலமா இருந்திருக்கோம் என்று தோன்றி அதற்காக பிராயச்சித்தம் எல்லாம் செய்யவேண்டியிருக்கிறது. இத்தனைக்கும் அது ஒரு அல்பமான நிகழ்வாய்தான் இருக்கும், அல்பமான நிகழ்வுகளைத்தானே நம் பொருட்டு நிகழ்ந்தால் அதை அற்புதம் என்று கொண்டாடுகிறோம்.

செயற்கைத்தனமிகுந்த, வாழ்தலின் பொருட்டு நம்மையே தொலைத்த, இதையே இயல்பென்று சொல்லித் திரியும் நம் வாழ்வில் எப்போதாவது துழாவி நமக்கான கணங்களை தேடி எடுத்துக்கொண்டாலும், அதுவும் ஒரு குற்ற உணர்ச்சியோடு முடிவது எவ்வளவு அபத்தமாய் போய்விடுகிறது.
இசையும் எழுத்துமாய இனிமையாகவே இருந்தாலும், எப்போதும் அசை போட்ட பாடலாகவே இருந்தாலும், காலப்போக்கில் மறந்த பாடல்களைப் போல.