பணத்தின் ருசி....

ஆயிரத்திற்குள் அடங்கும் நோட்டுக்குள் பர்ஸுக்குள் பத்திரமாய், அத்துடன் இன்னபிற கார்டுகள்.. வட்டி செலுத்த வாட்டமாய்...., தேவைகளையும், சில சமயம் தேவையற்றவைகளையும் நிரப்ப பொருளாதார சுதந்திரமும், தனி மனித உரிமையும் இருபாலருக்கும் இருக்கிறது. எதை எதையோ வாங்குகிறோம், உண்ண, உடுத்த, பார்க்க, படிக்க இப்படி ஏராளம்.
இருப்பினும் இந்த ருசி நாவில் ஒட்டவேயில்லை.

அழுது அடம்பிடித்து வாங்கிய கோடு போட்ட நோட்டில் இருக்கும் வாசமும், 50 பைசா வாடகை தந்து படித்த பழைய புத்தகமும் கொடுத்த வாசனை,
இன்னமும் நாசிகளில் நிரம்பியிருக்கிறது, நம் பணத்தில் நாம் விரும்பி, மற்றவர்கள் பரிந்துரை செய்து புத்தகங்கள் வாங்கினாலும், புத்தக வாசனை வரத்தான் செய்கிறது.
ஆனால் இன்னும் 20 வருடங்கள் கழித்து அப்புத்தகத்தை பார்க்கவோ, வாசிக்கவோ ஏன் நினைக்கவோ நேரிட்டால், நினைவுகளின் வாசம் நிரம்பி வழியுமா என்றால் அது சந்தேகம்தான்...

அம்மா திட்டிக் கொண்டே தரும் சில்லறைகளில் 10 பைசா தேன் மிட்டாய், தேங்காய் பிஸ்கேட், பால் ஐஸ் இப்படி ஏகப்பட்ட திண்பண்டங்களின் ஒன்றின் ருசி கூட,
இப்பொது நாம் விரும்பி போய் சாப்பிட்டாலும், இல்லை ட்ரீட் என்ற பேரில் நிரப்பி கொண்டாலும், அப்போது ருசித்தாலும். அடுத்த முறை அவ்விடத்தை கடக்க நேரும்போது, ஒரு ருசியும் தருவதில்லை.
கடந்தகாலத்தின் திண்பண்டங்கள் அடிநாவின் சுவை மொட்டுக்களில் ருசியை நிரப்பி சென்றதைப்போலவே நினைவையும் நிரப்பி சென்றிருக்கிறது.
அஞ்சறைப் பெட்டியில், முந்தானை முடிச்சில், சாமி ஸ்டாண்டின் இடுக்கில், இப்படி எங்கிருந்தாவது துழாவி, வசவோடு சேர்த்துத் தரும் சில்லறைகள் தந்த இதத்தை, இப்போது ATM-ல் எடுக்கும் புது நோட்டு தருவதில்லை.

விளம்பரங்களால் கவரப்பட்டு, அங்கேயே அப்போதே போட்டுப் பார்த்து, நினைத்த நேரத்தில், பிடித்த வண்ணத்தில், பிடித்த விதத்தில் வித விதமாய் உடைகள், வருடத்திற்கு ஒரு முறையோ, இரு முறையோ எடுத்துத் தரும் பூப் போட்ட பச்சைப் பாவாடை, நீல ட்ரவுசர் (அனேகம் பேருக்கு பரிச்சயப்பட்டிருக்கும்) தந்த மகிழ்ச்சி இணையே இல்லை.
ஒவ்வொரு முறையும் புதுசு எடுக்கும் போதோ, உடுத்தும் போதோ, என் முதல் பச்சைப் பூப் போட்ட பாவாடையும், கருப்பில் ரோஸ் பூப் போட்ட கவுனும் மறக்க முடிவதே இல்லை. நன்றாக நினைவு தெரியும் வரையில் பொங்கலுக்கு மட்டுமே புத்தாடைகள்.
நம் விருப்பத்திற்கு ஒவ்வாத நிறமாய் இருப்பினும் சரி, கட்டாயத்தின் பேரில் அணிந்தாலும் சரி, அந்த நிறங்களும், உடைகளும் தந்த நினைவுகள், நாம் இப்போது ஆயிரம் ஆயிரமாய் கொட்டி கொடுத்து எடுக்கும் உடைகளில் ஒரு போதும் தெரிவதில்லை. பத்தோடு பதினொன்றாய் இதுவும் ஒரு ஆடையாக அணிகிறோம் அவ்வளவே...
அக்காவின் பட்டுப் புடவையில் பாவாடை தாவணி அணிந்த போது (எனக்கு நீண்ட பாவாடை, என் அக்கா பெண்ணிற்கு அதில் குட்டி பாவாடை, சட்டை) பழையது தான் என்றாலும் அது தந்த பரவசம் போல், பீரோவில் தூங்கும் கல்யாண பட்டுப்புடவைகள் கூட தந்ததில்லை...

ஒன்றுமில்லா மாதக் கடைசியின் மிளகாய் கிள்ளி போட்ட சாம்பாரின் சுவை, இப்போது பருப்பை அள்ளிக் கொட்டி செய்தாலும் வருவதேயில்லை..

வெள்ளிக்கிழமை “ஒலியும் ஒளியும்”, ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் ஒளிபரப்பாகிய திரைமலர், காலையில் போடும் டாம் அண்ட் ஜெர்ரி, சார்லி சாப்ளின், லாரல் அண்ட் ஹார்டி, பழுதடைந்த பழைய டிவியை தட்டி தட்டிப் நிகழ்ச்சிகளைப் பார்த்த சுகம், என்னதான் அவற்றை மீண்டும் டிவிடியில் பார்த்தாலும் நிறைவைத்தருவதில்லை.

போட்டிப்போட்டுக் கொண்டு நிகழ்ச்சிகள் தந்தாலும், ஒரு ஒளியும், ஒலியும் தந்த நிறைவினை, எந்த நிகழ்ச்சியும் தந்ததேயில்லை எனக்கு. அரை ஆடையும், குறைத் தமிழுமாய், ஆண்களும் பெண்களும், பிடித்த பாடல்களையே மீண்டும் மீண்டும்................. காணக் கிடைத்தாலும், ஒலியும் ஒளியும் தந்த நினைவலைகள்...... இன்னமும் பசுமைதான்..

இப்படி ஏகமான கொசுவத்திகள் எல்லாருக்கும் இருக்கும், நான் சொல்ல விழைவது இதுவே...

பணத்தின் பிடியில் நாம் ஏகமானதை நமக்கும், நம் குழந்தைகளுக்கும் தேர்வு செய்கிறோம், வாங்கி கொடுக்கிறோம், சிலது அவர்களுக்கு அக்கணம் பிடித்திருக்கிறது, நமக்கும் அவ்வாறே.
அதற்கப்புறம் அதுவும் ஒரு பொருளாகிவிடுகிறது அவ்வளவே. உயிர்ப்பில்லை.

நீங்கள் தேர்வு செய்யும் எல்லாவற்றிற்கும் ஒரு உயிர்ப்பு இருக்கவேண்டுமா, அதை உங்கள் நினைவலைகளோடு இசையுங்கள்,
வாங்கும் எல்லாப் பொருட்களுக்கும் ஒரு காரணம் கண்டுபிடியுங்கள், உணவுகளுக்கும் கூட.
பொருட்கள் வீணாகினாலும், நினைவுகளை சேமித்து வையுங்கள், இதை, இப்போது, இதற்காக, எடுத்தோம் என்ற நினைவுகள் இருக்கட்டும்,

சில சமயம் நம்மில் பலருக்கு, தான் வாங்கிய பொருட்களாய் இருந்தாலும், இதை எப்போ எடுத்தோம்ம்,, எங்க வாங்கினோம் என்ற எண்ணம் எழக்கூடும்..

மதிப்பு 10 ரூபாயோ, 10 ஆயிரம் ரூபாயோ, அப்பொருட்களோடு நினைவுகளையும் முடிச்சிட்டு வையுங்கள். நினைவுகளுக்கு என்றுமே மக்கும் சக்தியில்லை..
பணத்தை டெப்பாஸிட் செய்து, வட்டியோடு சேர்த்து திரும்பி வந்த அதனை செலவழிக்கும் போது, நினைவினை மட்டும் நிறுத்தி வையுங்கள்.

குறைந்த பட்சம் பதிவிடவாவது, இல்லை, அதிகபட்சம் முதுமையின் கடைசி நாட்களின் தனிமையில் அசை போட்டு மென்று திங்க, உங்கள் நினைவுகளாவது உதவும்.