மிளகாய் கிள்ளி சாம்பார்

அம்மாவின் காலிடுக்கில் கவிழ்ந்து படுத்து தூங்கும் போது முகத்தில் படும் புடவை வாசம் எப்படி மனதுக்குள் விரிகிறதோ அப்படி அம்மாவை விட்டு இன்னொரு அகத்துக்கு மாறிவிட்டப்பின்பும் தொடர்ந்து கொண்டே வருவது அம்மா வைக்கும் மிளகாய் கிள்ளி சாம்பாரின் வாசம்.

இன்றும் அந்த சாம்பாரை வைத்துவிட்டு ஒரு முறை அம்மா வைக்கும் சாம்பார் நிறத்தையும், வாசத்தையும் நினைத்துக்கொள்வேன். ஏதோ ஒன்று இல்லாதது போலத்தான் இருக்கும்.

அம்மாவின் கரண்டி அக்காவின் கைக்கு மாறிய பின் அம்மா அந்த சாம்பாரை விட்டு விட்டாள். அதனால் அதிகப்படியாய் அதனை நான் உணர்ந்ததும் உண்டதும் எனது பள்ளிக்காலங்களில் தான். மாசக்கடைசியில் தான் அந்த சாம்பார் அதிகம் வைக்கப்படும்.காரணம் அம்மாவின் கைக்கு அதிகப்படியாய் வேறேதும் அகப்படாததுதான்.

தினப்படி ஆழாக்கில் அரிசி அளந்து போடும்போதோ,சாம்பாருக்கு உழக்கில் பருப்பு போடும்போதோ ஒரு கைப்பிடியை எடுத்து விடுவாள். நிறைய நாட்கள் அதை கண்டும் காணாமல் இருந்திருக்கிறேன். ஒரு முறை நான் அரிசி அளக்கும் போதுதான் அந்த ரகசியம் எனக்குறைக்கப்பட்டது. எப்போதும் அளந்தபின் ஒரு கைப்பிடியை எடுத்து வைத்தால் மாசக்கடைசியில் பக்கத்து வீட்டுக்குப் போய் ஒரு கிண்ணம் பருப்பு தாயேன், மொத தேதி வாங்கனவுடனே கொடுத்தடறேன் என்று கீழ் பார்வைப் பார்த்து கடன் வாங்கும் தர்ம சங்கடத்தை தவிர்க்கலாம் என்பதே அது.

அப்போதெல்லாம் எங்கள் வீட்டுக்கு ஊரில் இருந்துதான் அரிசி, பருப்பு வரும். அதுவும் துவரம்பருப்பானது, அரைகுறையாய் தோல் நீக்கப்பட்டு முழுசு முழுசாய் துவரையாகவே வரும். கேஸ் அடுப்பெல்லாம் இல்லாமல் திரி ஸ்டவ்வோடு மாரடிக்கவேண்டும்.

அடுப்பில் உலை வைத்து அரைமணி நேரத்தில் ஆக்கி வைத்துவிட்டு அக்கடான்னு அடுத்த வேலையைப் பார்க்கப்போகும் அம்மாவுக்கு இந்த திரி ஸ்டவ் பெரிய தலைவலியைக் கொடுத்தது.
குடியிருக்கும் வீட்டில் அடுப்பு பத்த வைத்தால் சுவரெல்லாம் கரி, போதாக்குறைக்கு கண்ணெரிச்சல் என்று அடுப்புக்கு தடா போட்டுவிட்டார்கள். ஆனாலும் வீட்டுக்காரங்க வீட்டில் மண்ணெண்ணெய் தீர்ந்துபோகும் காலகட்டங்களில அடுப்புதான் எரிபோடுவார்கள். !!??

அதிலும் இந்த முழுசும் பாதியுமாய் இருக்கும் துவரையை தண்ணீரில் போட்டு கழுவ கழுவ தோல் வந்துகொண்டே இருக்கும். என்னதான் முறத்தில் போட்டு நோம்பி புடைத்து பின் கழுவினாலும் விடாது சிகப்பு. இந்த ப்ராசஸ்க்கே அரைமணி நேரம் ஓடிவிட காயாவது கனியாவது.

எடு அலுமினிய குண்டானை, புடைத்து நோம்பிய பருப்பு, மஞ்சள் தூள், ஒரு வெங்காயம், தக்காளி, பச்சைமிளகாய் (வீட்டில் இருந்தால்தான்) ரெண்டு பூண்டுப்பல் என எல்லாவற்றையும் ஒன்னா போட்டு, திரி ஸ்டவ்வில் வைத்தால், அது வேகும், வேகும், வெந்துகொண்டே இருக்கும். ஒரு பதத்திற்கு மேல் விட்டால், அது வேகும், ஆனால் மண்ணெண்ணெய்க்கு எங்கு போவது.

10 லிட்டருக்கு மேல் கொடுப்பது ரேஷன்கடையில் ஆகாத காரியம். அதனால் வெந்த வரைக்கும் போதும் என்று அடுப்பில் கடாயை வைத்து விட்டு, பருப்பை தண்ணி வடித்துவிட்டு சட்டியில் போட்டு மத்தால் கடை கடை என்று கடைந்து தீர்த்தால் பருப்பு மத்த இன்கிரிடென்ஸோட சேர்ந்து வெண்ணெய் பதத்திற்கு வந்திருக்கும். இது கடைபவரின் கையில்தான் இருக்கிறது. என் கையிலெல்லாம் மத்தை கொடுத்தால் பருப்பு கடைசி வரைக்கும் திப்பி திப்பியாகவே இருக்கும். தலையில் ஒரு கொட்டு வைத்து, ஒத்து, ஒன்னுத்துக்கும் லாயக்கில்ல என்று மத்தை வாங்கிய மறுநிமிடம் அது வெண்ணெயாய் திரண்டிருக்கும். இப்போது வைத்த கடாயில் ஒரு கரண்டி எண்ணெய் தான், ஒரே கரண்டிதான் அதுக்கு மேல காட்டினால் அம்மாவிற்கு அன்றிரவு தூக்கம் வராது.

ஊரிலிருந்து செக்காடி எடுத்து வரும் மல்லாட்டை எண்ணெய் (கடலையெண்ணெய்)அடுத்து ஊரிலிருந்து இன்னொரு தூக்கு வரும் வரைக்கும் இது காலியாகாமல் பார்த்துக்கொள்ளும் தலையாய கடமை அம்மாவுக்கு இருந்தது. அதனால் ஒக்க கரண்டிதான். அதில் கடுகைப் போட்டு வெடித்தவுடன், கருவேப்பிலை இருந்தா ரெண்டு உருவி போடறது, இல்லனா மெனக்கெடுவது கிடையாது, ரெண்டு காஞ்ச மிளகாயும் போட்டு அது கொஞ்சம் சிவந்தவுடன் கடைந்து வைத்திருப்பதை எடுத்து அதில் ஊற்றினால், மிளகாய் கிள்ளி சாம்பார் ரெடி.

துவரையின் தோல் சரியாக போகாமல் இருப்பதால், சாம்பார் கொஞ்சம் மஞ்சளும், சிவப்பாக இருக்கும். அதையெல்லாம் பார்க்காமல் வெந்த சோற்றில் சாம்பாரை ஊற்றி, தொட்டுக்கவெல்லாம் ஒன்னும் கிடையாது. அழுது அடம்பிடித்தால், கையிருப்பைப் பொறுத்து 10 பைசாவோ,நாலணாவோ உடன் இலவச இணைப்பான வசவோடு கிடைக்கும். அதை எடுத்துக்கொண்டு பாய் கடையில் விரல் அப்பளம் (அதுவும் மஞ்சள் கலரில்தான் இருக்கும்) வாங்கி விரலுக்கொன்றாய் மாட்டிக்கொண்டு, ஒரு வாய் சோறு, ஒரு விரல் கடி அப்பளம் என்று சாப்பிட்டால் சர்....ரென்று உள்ளே இறங்கும். சாப்பிட்டு ஒரு ஏவ்... விட்டவுடன் அடுத்த வீட்டில் கோழிக்குழம்பே கொதித்தாலும், அந்த ருசிக்கு மனசு அலையாது.

இப்படித்தான் அம்மா ஒன்றுமில்லாத ஒரு சாம்பாரால், எங்களின் பசிக்கு வயிறு நிரப்ப கற்றுத் தேர்ந்திருந்தாள்.

இப்போது நேரமின்மையாக இருந்தால் மட்டுமே இந்த சாம்பாரை வைக்க நேர்கிறது. அம்மா கடைவதை குக்கரின் கூட ஒரு விசில் செய்து விடுகிறது. தாளிப்புக்கு சேர்த்துக்கொள்ள கூட ஒரு வெங்காயம் இருக்கிறது. தொட்டுக்கொள்ள ஏதாவது காரம் சாரமாகவும் உடனிருக்கிறது. ஆனால் பசிக்கும், ருசிக்கும் அலைந்த அந்த வயிறும்..நாக்கும்.. ?

ஒரு உணவு வெறும் ஞாபகத்தினை மட்டும் கிளறாமல் உணர்வோடு இயைந்தே வரும் பக்குவத்தை அம்மா எனக்குக் கற்றுக்கொடுத்திருக்கிறாள். நான் என் மகளுக்கு..... என்ன தர முடியும்.. ஒரு பையை எடுத்து கையில் மாட்டிக்கொண்டு டெயின்னுக்கு மணாச்சி, பாஆய் என்ற வார்த்தையால் ஒரு குற்ற் உணர்வை என் மனதுக்கு அளிக்கும் நிகழ்வைத் தவிர...

தனக்கு நீளமான முடி வேண்டி மகள் அம்மாவிடம் சொல்வதும், அதற்கு அம்மா, அப்போ உன் பாட்டி ஆபிஸுக்கு போகலைம்மா என்று சொல்வதாய் ஒரு விளம்பரம் ஒன்று வருகிறது. மெய்யோ, பொய்யோ, வியாபார யுக்தியோ எதுவாக இருந்தாலும் குழந்தையின் விருப்பு வெறுப்புகளைக்கூட நமது வசதிக்காவும், நேரத்துக்கும் ஏற்ப மாற்றியமைத்துக்கொள்ளும் கால ஓட்டங்கள் நிகழ்வினை மட்டும் மாற்றுவதில்லை உடன் வரும் நேசத்தையும் பாசத்தையும் கூட சற்று மாற்றி வைக்கிறதோ, அலாரத்தில் நேரம் வைத்துக்கொள்வதைப் போல.