ஆறு தன் வரலாறு கூறுதல் (தொடர்பதிவு)

நமக்கு எப்பவுமே சுயபுராணம் பாடறதுனா ரொம்ப புடிக்கும், நம்ம லேபிள் கூட சொந்தக்கதை, சோகக்கதை, அனுபவம் அப்படின்னுதான் இருக்கும். ஆறு தன் வரலாறை கூறுவதும் அந்த வகையில சேர்ந்துடுது பாருங்க :))))

ஏற்கனவே நான் பதிவெழுத வந்த கதையை ரெண்டு மூணு இடத்துல சொல்லிட்டாலும், மறுபடியும் ஒரு சிறுகுறிப்பு. புதிய அலுவலகத்தில் ஆரம்பநாட்களில் வேலை இல்லாமல் ச்சும்மா கூகிலிக்கும் போது நிலவு நணபனின் விதைகள் ப்லாக் தென்பட,அவரின் பதிவுக்கு பின்னூட்டம் போட முடியாமல் கையை பிசைந்து கொண்டிருக்கும் போது நிலவுநண்பனின் உதவியால் தொடங்கப்பட்டதே இந்த வலைப்பூ. வெறும் படத்தைப்போட்டு காலத்தை ஓட்டலாம் என்றெண்ணி எனக்கு மெயிலில் வந்த படங்களையெல்லாம் அப்லோட் செய்து கொண்டிருந்தேன். ஆச்சியின் வலைப்பூ பார்த்து ஆஹா ஆரம்பிச்சிடலாம்பா நம்ம அமிர்தவர்ஷினியின் அப்டேட்ஸை என்றெண்ணி எழுத ஆரம்பித்தேன்.
வர்ஷினியோடவே இந்த வலைப்பூவும் வளர்ந்து வருவது குறித்து எனக்கு மிகவும் சந்தோஷம்.

ஒரு முறை அமித்து அப்டேட்ஸில் திரு. கே.வி.ஆர், இரண்டு வயசுக்குள்ள இப்படி பேசுறாளா உங்க பொண்ணு ஆச்சரியமா இருக்கு அப்படின்னு ஒரு பின்னூட்டமிட்டார், எனக்கு இப்பவும் வர்ஷினி எங்கிருந்தாவது புதுசா ஒரு வார்த்தைய கத்துக்கிட்டு பேசினாலென்றால் அவரின் பின்னூட்டம் ஞாபகம் வரும். அந்தளவுக்கு நம்மக் கூடவே தொடர்ந்து வருகிறது முகம் பார்த்திராத மனிதர்களின் எழுத்தும், அன்பும்.

என் அம்மாவை எல்லோருமே கமலாம்மா என்றுதான் கூப்பிடுவார்கள். தன் மூத்த மகளையே தன் பெயர் அடையாளமாகக் கொண்டு தன் இயற்பெயரான ருக்குவை கையெழுத்திடமட்டும் வைத்துக்கொண்டிருந்தாள் அம்மா. அது போல வர்ஷினி அம்மா என்று யாராவது நம்மை கூப்பிட்டால் எப்படியிருக்கும் என்று குழந்தை பிறந்து கொஞ்ச நாளிலேயே கனவு காணதொடங்கிவிட்டேன். என்னை அடையாளப்படுத்திக்கொள்ள என் மகளின் பெயர்தான் சரி என்று முடிவு செய்த பின்னரே அமிர்தவர்ஷினி அம்மா என்று ப்ரொஃபைலில் பேரிட்டு, பின்னர் பின்னூட்டங்களில் அந்தப் பெயரை நான் கண்டபோது, அமித்து அம்மா என்று வலைப்பூக்களில் விளிக்கும்போது அடைந்த / அடைகிற மகிழ்ச்சிக்கு எல்லை என்ற ஒன்றை என்னால் எந்நாளும் வைக்கமுடியாது.

அமித்து அம்மா என்ற அடைமொழியை என் மகள் எனக்கு தந்தா மாதிரி நான் அவளுக்கு அம்மா என்பதைத் தவிரவும் வேறு என்ன அடையாளத்தை தருவது என்று முதல்முறையாய் உருப்படியாய்!யோசித்து ஏதோ ஒன்னு செய்யனும், ஏதோ ஒன்னு செய்யனும் அப்படின்னு மனசுக்குள்ள சொல்லிக்கொண்டு, நிறைய நிறைவான வாசிப்புகளுக்கு என் மனதையும் நேரந்த்தையும் தந்து, எழுத ஆரம்பித்த பின்னர்தான் அந்த ஏதோ ஒன்னு இதுதான் அப்படின்னு நினைத்துக்கொண்டேன். எனக்குள் இருந்த அந்த ஏதோ ஒன்னை கண்டறிய காரணமாக இருந்தது உங்களனைவரின் பின்னூட்டங்களே. நன்றிகள் அனைவருக்கும்

தொட்டதுக்கெல்லாம் கோபமடைந்து என்னையும், என்னைச்சுற்றி இருப்பவரையும் அலைக்கழிப்பதையே தொழிலாக கொண்டிருந்த நான், வலைப்பூவிற்கு வந்தபின்னர் என் மனதை நிறைய செப்பனிட்டு வருகிறேன் என்பதை உணரும் பொழுது, இந்தமாற்றம் ஒன்றே போதும், வலைப்பூவிற்கு வந்த வாழ்நாள் பலனாய் நிறைந்திருக்க.

விதம் விதமாய், மனித மனங்கள் கண்டதை, கேட்டதை,அனுபவித்ததை ரகம் ரகமாய் பிரித்து அவரவர் பாணியில் எழுதுவதைப் பார்க்கும்போது நேரும் பிரமிப்பு அனுதினமும் தொடர்கிறது. விகடன், குமுதம், குங்குமம், தேவதை என வளர்ந்த, வளர்ந்து கொண்டிருக்கும் இதழ்களில் யாராவது ஒருவரின் ப்லாக்ஸ்பாட் அறிமுகத்தையோ, அல்லது எழுத்தையோ கண்டுவிட்டால், ஹைய், இவங்கள எனக்குத் தெரியுமே என மனதுக்குள் ஒரு குரல் எழுந்து அடங்கி புன்னகையுடன் விழிவிரிய நேரிடுகிறது.

இளையராஜவின் இசையில் ஜென்சி பாடிய ஆயிரம் மலர்களே என்ற பாடலில் பின்வரும் வரிகள் வரும்.

”கோடையில் மழை வரும் வசந்தகாலம் மாறலாம்
எழுதிச்செல்லும் விதியின் கைகள் மாறுமோ
காலதேவன் சொல்லும் பூர்வ ஜென்ம பந்தம்
நீ யாரோ நான் யாரோ யார் சேர்த்ததோ”

வலைப்பூ தான் நம் அனைவரையும் சேர்த்துவைத்திருக்கிறது.நட்பால், எழுத்தால் கட்டிப்போட்டு வைத்திருக்கிறது. இன்பமோ, துன்பமோ ஏதாவது ஒரு வகையில் பகிர்ந்துகொள்ளவைக்கிறது.
காலதேவனின் கணக்கில் இது ஒரு மிகப்பெரிய கொடுப்பினை. அனுதினமும் எழுத்தை ஏதோ ஒரு வடிவில் சமைத்தும், சுவைத்தும் கொண்டிருப்பவர்கள் கண்டிப்பாய் உணர்ந்திருப்பார்கள்.
உணரவைத்த, உறைய வைத்த கணங்கள் நிறைய நெஞ்சினில். மீண்டும் நன்றிகள் அனைவருக்கும்.

இந்த தொடர்பதிவுக்கு என்னை அழைத்த சிதறல்கள் தீபாவிற்கு நன்றிகள்

அழைக்கப் போகும் ஐவர்

1. தாமிரா @ ஆதிமூலகிருஷ்ணன் (உங்கள் ட்ராப்ட் பதிவுகளை தடுக்கவே இந்த முயற்சி :)))))))))

2. விபாஷாவின் டைரியை எழுதிக்கொண்டிருக்கும் மிஸஸ். தேவ்
3. ஆபிஸில் ஆணி அதிகமாகி அதனால் அவதியுற்று முதன் முதலாய் வந்து கைகொடுக்க முடியாத தவிப்பில் இருக்கும் நட்புடன் ஜமால்
4. பதிவெழுத வந்து ஒரு வருட காலம் ஆகப்போகும் எழுத்தாளர் பைரவன் @ கண்ணாடி ஜீவன்
5. நத்தையை போட்டுவிட்டு அதற்குப்பிறகு நகராமல் இருக்கும் அ.மு. செய்யது

விதிமுறை:

1. ஒவ்வொருவரும் தாம் வலைபதிய வந்த கதையை, இன்று வரையான தமது அனுபவங்களைச் சொல்ல வேண்டும்.

2. கதை சொல்லி முடிந்ததும் விளையாட்டுக்கு 4 அல்லது அதிலும் கூட பேரை அழைக்க வேண்டும். அழைப்பதோடு அழைப்பவர்களுக்கு அழைப்பினைத் தெரியப்படுத்தவும் வேண்டும்.

3. கதை சொல்லுபவர்கள், தாம் தமிழை எழுதப் பயன்படுத்திய கருவிகள் தொழிநுட்பங்கள், சந்தித்த சிக்கல்களைச் சொல்லவேண்டும்.

(மேலும் விதிமுறைகள் ஆலோசனைகளின் பேரில் சேர்க்கப்படலாம்.)