அன்றில் தாய்கள்

அடுத்தவர் பொறுப்பில்
தம் குழந்தையை
விட்டு விட்டு
அலுவலகம் செல்லும்
அனைத்து அம்மாக்களும்
நித்தம் பிரிவுக்கொடுமையை
அனுபவிக்கும்
அன்றில் அம்மாக்களே..

அன்றாட தேவைகளின்
கோடிட்ட இடங்களை
நிரப்புவதற்கு
தன் பங்கினை
இயன்றவரை செய்யும்
இவர்களிடம்
தன் குழந்தைகள்
குறித்தான
ஏக்கக் காய்ச்சல்
எப்போதும் இருக்கும்..

தன் குழந்தையின்
வாடிய முகமோ
துறு துறு கண்களோ
மழலையின் கொஞ்சலோ
அழுகையின் சத்தமோ
ஏதோ ஒன்று
உள்ளிருந்து
துளைத்துக் கொண்டும்
ஒலித்துக்கொண்டும்
இருக்கையில்,
தன்னிலை மீறி வரும்
விழிநீரை விலக்கிவிட்டு
வேதனைகளை ஒதுக்கிவைத்து
வேலைகளில் கவனம் செலுத்தும்
அத்தனை அம்மாக்களும்
பிரிவுத்துயரை
புரிந்தும், புரியாமலிருக்கும்
குழந்தைகளின்
நினைவுகளை
தற்காலிகமாக
ம(றை)றக்கும் அன்றில்களே

ஆறிப்போன சோற்றை
அவசரமாய் அள்ளி
விழுங்கும் போது
கூடவே விழுங்கப்படும்
தன் பிள்ளை
சாப்பிட்டிருக்குமோ
என்ற நினைவும்...

ஒப்பனைகளோடு
அமர்ந்து
உதடசைத்துக்கொண்டிருக்கும்
அலுவலக மீட்டிங்கின்
குரலெழுப்புதல்களிக்கிடையே,
சுவர்க்கடிகாரத்திடம்
சொல்லிக்கொண்டிருப்பார்கள்
இது
குழந்தை
பள்ளியிலிருந்து
திரும்பும் வேளையென..

மார்மேலும், தோள்மேலும்
இல்லை
நெஞ்சில் நினைவுகளால்
நிதமும் சுமக்கும்
இவர்களைனைவருக்கும்
பிள்ளை பெற்ற பிறகும்
பிரசவ வேதனைதான்
என்றுமே...

பொருளாதாரத்தை
பூர்த்தி செய்யும்
தாரமாக வாய்த்த
அன்றில் அம்மாக்கள்
அனைவருக்கும்
இந்த எழுத்து
சமர்ப்பணம்...