மருந்து, பூ, கரடி பொம்மை + அமித்து

நான்கைந்து நாட்களாக உடல்நலம் சரியில்லாததால் மருந்து பாட்டிலை பார்த்தாலே அலர்ஜியாகி விட்டது போலிருக்கிறது அமித்துவிற்கு.

டாக்டரிடம் போய் வந்த மறுநாள், அவரின் தாத்தா டேபிள் மேலிருந்த மருந்து பாட்டிலை எடுத்து கையில் வைத்துக்கொண்டு என்னைப் பார்த்து, “ஏன்மா, இந்த மருந்துதான் இருக்கே, இதையே ஏன் மறுபடியும் வாங்கிட்டு வந்த” என்றார். நான் இல்லப்பா காலியாகிடுச்சி நெனச்சி வாங்கிட்டு வந்துட்டேன், திருப்பி மருந்து கடையிலியே கொடுத்துடலாம் என்று சொல்லி முடிப்பதற்குள் கீழே எதையோ ஆராய்ந்து கொண்டிருந்த அமித்து அவசரம் அவசரமாய் என் மீது ஏறிக்கொண்டு, சட்டென்று, என் மடியில் முகம் புதைத்து அழ ஆரம்பித்தாள். அவளின் அழுகைக்கு காரணம் இதுதான், எங்கே அவளின் தாத்தா தனக்கு மருந்து கொடுத்துவிடுவாரோ என்று பயந்துபோய் மருந்து பாட்டிலை கையில் எடுத்தவுடன் என்னை நோக்கி ஓடி வந்துவிட்டாள்.

ஆஹா கவனிக்க ஆரம்பிச்சுட்டியா அமித்து.

அதைத்தொடர்ந்தே இதுவும், வீட்டில் இருக்கும் ஒரு பெரிய கரடி பொம்மையை எடுத்து தனது காலருகில் வைத்துக்கொண்டு, பாலாடையை கையில் வைத்துக்கொண்டு ந்தா, ந்தா என்று சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறாள்.

மருந்துகளின் தாக்கம் அமித்துவிடம் நிறையவாகிவிட்டது போலும்.

வீட்டிற்கு போனவுடன் சேரின் மீது எனது ஹேண்ட்பேக் மற்றும் லன்ச்பேக் ரெண்டையும் வைத்துவிட்டு அவளிடம் கொஞ்சிக்கொண்டிருந்தேன். சிறிது நேரம் போனவுடன் அவள் என்னிடம் அத்தோ தோ என்று கையை காட்டினாள், சரி என்று ஹேண்ட்பேக்கை கொடுத்தேன், அவளால் ஜிப்பை திறக்க முடியவில்லை, அதை ஓரங்கட்டி விட்டு மீண்டும் அத்தோ தோ தோ என்று கையை நீட்டினாள். இப்போது லன்ச்பேக், அதை எடுத்துக்கொடுத்தேன், அது ஸ்டிக்கி டைப். கையை வைத்தவுடன் தானாகவே பிரிந்து விட்டது. அப்புறம் அதனுள்ளே இருந்த உருப்படிகளெல்லாம் வீடெங்கும் இரைபட ஆரம்பித்தது.

அமித்துவுக்கு இதுதான் வேணும்னு கேக்க தெரிஞ்சிடுச்சுய்யா.

வீட்டில் இருக்கும் வாடாமல்லிப் பூவை அவரின் தாத்தா பறித்து அவளிடம் கொடுத்திருந்தார். அதை அவள் கொஞ்ச நேரம் வைத்து விளையாடிக்கொண்டிருந்தாள். பின்பு என்னிடம் நீட்டியபடியே ந்தா, ந்தா என்றாள். நான் நீயே வெச்சுக்கோம்மா என்றேன். உடனே அவள் பூ வைத்திருந்த கையை எடுத்து தலையில் வைத்துக்கொண்டாள்.

கொஞ்ச நேரம் வியந்துவிட்டு, பின்பு எனக்குள் சொல்லிக்கொண்டேன், உன்னை நான் ரொம்ப மிஸ் பண்றேன் அமித்தும்மா.

நேற்றிலிருந்து ஒரு சின்னக் கரடி பொம்மையை கையில் வைத்துக்கொண்டு என்னை நோக்கி ப்பூ, ப்பூ, ம், ம் , ப்பூ என்றாள், எனக்கு ஒன்னுமே புரியவில்லை. உடனே அவளின் தாத்தா, ம்மா, ஆயாவுக்கு ப்பூ காட்டு என்றாள். உடனே அவள் ஆயாவைப் பார்த்து கரடி பொம்மையைக் காட்டி ப்பூ, ப்பூ என்றாள். உடனே அவர்கள் பயப்படுவது போல் பாசாங்கு செய்தார்கள். அதற்கு அமித்துவிடம் பயங்கர ரியாக்‌ஷன், சிரித்துக்கொண்டு மீண்டும் மீண்டும் அதையே செய்து கொண்டிருந்தார்கள் இருவரும்.

அவர்களையே ரொம்ப சந்தோஷமாகவும், கொஞ்சம் வருத்தமாகவும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன் எனது இயலாத தாய்மையை நொந்தபடி.