அழுத அமித்து, ஆச்சர்யப்பட்ட அம்மா

நேற்று இரவு நானும் அமித்துவும் விளையாடிக்கொண்டிருந்தோம். அப்போது அவள் அங்கிருந்த சின்ன நகைப்பெட்டியைக் கேட்டாள். அது வெறும் பெட்டிதான், அதை திறந்து மூடி திறந்து மூடி விளையாடிக்கொண்டிருந்தாள். திடீரென பயங்கர அழுகை. என்னவென்று பார்த்தால் அவளின் சின்னஞ்சிறு விரல் அப்பெட்டியின் பின் பக்கம் மாட்டிக்கொண்டிருந்தது. குழந்தைக்கு வலி தாங்கவில்லை போலும், அழுது கொண்டிருந்தாள். நான் உடனே அவளின் விரலை விலக்கிவிட்டு பாக்ஸை கையில் எடுத்து அதை அடிப்பதை போல் பாவனை செய்தேன். சட்டென அழுகையை நிறுத்தி விட்டு என்னையும் பாக்ஸையும் பார்த்தாள். மறுபடி அழுதாள். உடனே அப்பெட்டினை கையில் எடுத்து பாப்பாவை அழ வெச்சியா நீ, போ நீ வேணாம் என்று அந்த பெட்டியை தூக்கி போட்டேன். அது கதவருகே சென்று விழுந்துவிட்டது. அதைப்பார்த்து விட்டு அவளும் அழுகையை நிறுத்திவிட்டாள். மறுபடி விளையாட ஆரம்பித்துவிட்டோம்.

கொஞ்ச நேரம் கழித்து, ம்மா, அந்த பாக்ஸ் எங்கேடா என்று கேட்டேன். சற்று விழித்தாள். உன் கையை நசுக்குச்சே அந்த பாக்ஸ் எங்கடா என்றேன். சட்டென அவள் கதவருகே கையை நீட்டி த்தோ, அத்தோ என்றாளே பார்க்கலாம். என்னால் அதை வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. அதனால் அவளின் அப்பா வந்தவுடன் சொன்னேன். இன்று அதிகாலை அவளும் அவளின் அப்பாவும் எழுந்து பேசிக்கொண்டிருந்தனர். வழக்கமாய் அவளை கொஞ்சிக்கொண்டே இருந்த அவர், திடீரென அம்மு, அந்த பாக்ஸ் எங்கடா, உன் கையை நசுக்குச்சே அந்த பாக்ஸ் என்று கேட்டாள், சட்டென திரும்பியவள் மீண்டும் சொன்னாள் : த்தோ, அத்தோ என்று கதவருகே கை நீட்டி.

அவரும், நானும் புன்னகைத்துக்கொண்டோம் புள்ள வெவரமாயிட்டு வருவதையறிந்து.