தீபாவளி நினைவுகள்

அம்மா, தீபாளி அந்துச்சு, பார்ரேன், டிவி ல என்று துணிக்கடை விளம்பரங்களையும், மத்தாப்பும், புத்துடையையும் போட்டி போட்டு காட்டி ரெண்டு வயது குழந்தைகளுக்கு அறிய செய்துவிட்டார்கள். ஒரு வயதுக்குட்பட்ட குழந்தை வாயைப்பிளந்து புரிந்தும் புரியாமலும் பொக்கை வாயை காட்டுகிறது. வாழ்க விளம்பரதாரகள், வளர்க கேபிள் சேனல்கள்.! (டண் டணா டண் விளம்பரத்துக்கு கூட பேக்கிரவுண்டில் மத்தாப்பு ஒளிர்கிறது, எதுக்கு பாஸ்?)

மூணு டெச்சு, யெல்லோ கல்லர், பவுன் (ப்ரவுன்) கலர், அப்புறம் பட்டாச்சு கூட என வகைப் பிரித்து கேட்கத்தெரிந்துவிட்டது அமித்துவுக்கு. (இந்த வயதில் எனக்கு தீபாவளி மத்தாப்பை வாய் பிளந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்திருப்பேனாய் இருக்கும். அனேகமாய் புத்தாடைகள் இருக்காது.)

செஞ்சி அருகே இருந்த குக்கிராமத்திலிருந்து சென்னைக்கு இடப்பெயர்ச்சி அடைந்தாலும், மனதால் இடப்பெயர்ச்சி அடையாமல் (அப்போதைய காலகட்டத்தில்) தீபாளி எல்லாம் நம்மூரு வழக்கமில்ல, பொங்கல் தான்.காஞ்சி போன கார்த்தி(கை) வந்தா என்ன,தீஞ்சு போன தீபாளி வந்தா என்ன, மவராசன் பொங்கல் வந்தா மண்டிப்போட்டு திங்கலாம் என்ற ரைமிங்க் டயலாக்கை சொல்லி சொல்லியே, புத்தாடைகளெல்லாம் எடுக்காமல் அதிக பட்சம் இட்டிலி, கறிக்குழம்போடு முடித்துவிடுவார்கள். அதுகூட அக்கம் பக்கத்து பழக்கத்தினால் தான்.

நாளைடைவில் நாங்கள் (நான் + அக்கா பசங்க) வளர வளர, நச்சரிப்பு தாங்காமல் புத்தாடைகள் வந்தன. அதுவும் ரொம்ப ஆடம்பரமான துணிவகைகளெல்லாமில்லை, காட்டன் பாவாடை சட்டை. அதற்கே உன்னைப்புடி, என்னைப்புடி என்றாகிவிடும். பிறகு மாமா தலையெடுத்த பின்னர் (நல்லா சம்பாதிக்க) ஆரம்பிச்ச பின்னர், ஒரு முறை எங்கள் மூவரையும் அழைத்துப்போய் நாயுடு ஹால் கடையில் எனக்கும், லதாவுக்கு சுடிதாரும், சபரிக்கு ட்ரவுசர், சட்டையும் வாங்கித்தந்தது. அதுதான் நான் உடுத்திய முதல் சுடிதார். நீலக்கலரில் பெரிது பெரிதாக பூப்போட்டு இருக்கும். தீபாவளி முடிந்து வரும் சனிக்கிழமையில் ஸ்கூலுக்கு கலர் ட்ரஸ் போட்டுபோகலாம். எப்போதும் யூனிஃபார்மிலே போகும் நான், அந்த வருடம்தான் கம்பீரமாக கலர் ட்ரஸ் போட்டுபோனேன்.

அதற்கடுத்தாற் போல பட்டாசு வகையறாக்கள். ஒரு முறை பென்சில் வெடியை கையில் பிடித்து சுத்தும் போது அது என் கையில் வெடித்து கொப்புளம் விட, அதிலிருந்து ஒன்லி சுறுசுறுவத்தியும், ஜாட்டியும் தான். மாமாதான் புஸ்வாணத்தையெல்லாம் கையில் பிடித்து ஜாலம் காட்டுவார்.

ஆட்டோ ஸ்டாண்டில் ஃபண்டு பிடிக்கும் வழக்கம் வந்தவுடன் வாலாக்களெல்லாம் வீட்டுக்கு வந்தன. மாமா ஊதுவத்தியை கையிலெடுத்துக்கொண்டு போகும்போதே, நாங்கள் காதைப் பொத்திக் கொள்ளுவோம். டம்மால், டும்மீல்னு வெடிச்சு, ரெண்டு, மூணு நெருப்புப்பொறியோட நம்ம ட்ரஸ் மேல விழுந்து, எங்கயாவது துணி பொசுங்கி இருக்கும்.இப்படி காசையும், துணியையும் கரியாக்கதான் கத்து வெச்சிருக்கீங்க என்று அம்மாவின் வசவு விழுந்துகொண்டே இருக்கும். அதே அம்மாதான் பொங்கலுக்கு வேறொரு தோற்றம் கொண்டிருப்பாள்.சென்னையிலிருந்தாலும் மூணுநாள் பொங்கல் கொண்டாடுவோம்.

இப்படியாக அவரவர்களின் கைக்காசையும், ஈடுபாட்டையும் கருத்தில் கொண்டு தீபாவளி மாமா பண்டிகை, பொங்கல் அம்மா பண்டிகை என்று நாங்களே பிரித்துக்கொண்டோம்.

கடந்த பொங்கலை முடித்த கையோடு எங்களை போட்டது போட்டபடி விட்டுச்சென்றாலும்,எங்கோ எப்போதோ யாரிடமோ கட்டிய தீபாவளி ஃபண்டின் மூலமாக இந்த தீபாவளிக்கு எங்களுக்கு பட்டாசையும், பலகாரத்தையும் வரச்செய்துவிட்டாய் மாமா. என்ன, இந்த தீபாவளிக்கு புத்தாடைகள் அணியப்போவதில்லை. இந்த தீபாவளிக்கு மட்டுமில்லை,யார் வாயிலாகவோ வீடு தேடி வந்து எங்களை கண்ணீரில் நனைய வைத்து, மறைந்தாலும் இருந்து வாழும் உன் அன்பினில் இனி எந்த தீபாவளிக்கும் நாங்கள் அப்படித்தான் இருப்போம்.

கருப்பாய், கனத்த சரீரத்துடன், சாய்வாக சிரித்துக்கொண்டே, புஸ்வாணத்தை கையிலெடுத்து பிடிக்கும் உன் அழகில்,மேலெல்லாம் சின்ன சின்ன நெருப்புப்பொறிகள் பறக்க மலங்க மலங்க பார்த்துக்கொண்டிருப்போம். இனிமேலும் எல்லா புஸ்வாணத்தின் பூப்பொறிகளிலும் நீ சிரிப்பாய். நான் பதிலுக்கு புன்னகைக்காமல் பார்த்துக்கொண்டிருப்பேன்.

காலம் காற்றைப்போல மிதமாகவும் சில சமயங்களில் சூறாவளியாகவும் சுழற்றிப்போட்டுப்போகிறது வாழ்க்கையை.

இருக்கும் இருப்பை அவ்வப்போது வரும் திருநாட்களும், திருவிழாக்களும் உற்சாகமூட்டினாலும், நிஜத்திலிருந்து பின் நினைவில் வாழும் மனிதர்களோடு ப்ச்.. அதெல்லாம் அவங்களோட போச்சு என்ற ஒரு வார்த்தையை உடன் சேர்த்துவிடுகிறது. சலிப்படைந்தாலும் இருப்பை மேற்கொண்டு நகர்த்தித் தானே ஆகவேண்டியிருக்கிறது இனி எழும் தலைமுறைகளுக்காக.