பிறவி பிறவி பிறவி .......................

அப்போது படிப்பு எட்டாவதோ, ஒன்பதாவதோ . முதன் முதல் அப்படி ஒரு கேள்வியை சந்திக்க நேர்ந்தது. கேள்வி மிகவும் சுலபமானது, அதற்கான பதில்தான் என் கற்ப்னைகளின் எல்லையை நீட்டிக்கச்செய்து, அதனை ஒரு மிரட்சியாகவே சந்தித்தது.

அடுத்த ஜென்மம்னு ஒன்னு இருந்தா உங்கம்மா உன் வயித்துல வந்து பொண்ணா பொறப்பாங்க, அழாத தனம் - அம்மா இறந்த சோகத்திலிருக்கும் தனத்தை அக்கா இப்படித்தான் தேத்தியது.

அடுத்த ஜென்மமா அப்படின்னா என்ன?

அதுவா செத்தவங்க எல்லாரும் அடுத்து ஒரு பிறப்பா வருவாங்க. ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஏழு பொறப்பு இருக்குன்னு சொல்லுவாங்க.

கொஞ்ச நேரம் கழித்து, அப்ப நாம கூட எப்பவோ செத்தவங்களா, ம், ஆமாம்.

அப்ப இப்ப தனம் அம்மா செத்துட்டாங்களே, அவங்க அப்படியே இவங்க வீட்டுக்கே திரும்ப வருவாங்களா?

அது அவ ஆறுதலுக்காக சொன்னது, அப்படியெல்லாம் நடக்காது.

அப்ப நான் அடுத்த ஜென்மத்துல உனக்கு தங்கச்சியா இருக்க மாட்டேனா, வேற யாராவதா இருப்பேனா க்கா.

ஆமாம்.

அப்ப, நம்ம அப்பா, மாமா, லதா, இப்ப நம்ம எல்லாருமே வேற வேறயா ஆகிடுவோமா, அப்புறமா.

ஆம்மாம்.

அவ்ளோதான், கொஞ்சம் இருட்டினாப்பல வந்து, சுவரின் மீது சாய்ந்துகொண்டேன், கற்பனைகள் நீண்டது. இப்போது இவர்களின் மீது இவ்வளவு நேசம் கொண்டிருக்கும் நான், அடுத்த ஜென்மத்தில் இவர்களை வெறுத்து ஒதுக்குவேனா? சபரி, லதா என்று உருகும் நான், அடுத்த ஜென்மத்தில் அவர்களை வேறு யாரோ மாதிரி பார்த்து விட்டு போய்க்கொண்டு இருப்பேனா? அவர்களும் அதுபோலவே நடந்து கொள்வார்களா. அப்போது இப்போது இருக்கும் இந்த நிலை இதே மாதிரி போகாதா, நான் நானாகவே இருந்து இறந்து பின் நானாகவே பிறந்து என் குடும்பத்தோடு சேரும் வாய்ப்புகள் ஏதுமில்லையா? ஒரு கருப்பு இரவில் இந்த கேள்விகள் என்னை சுற்றிக்கொண்டே இருந்தது.

பள்ளித்தோழிகளிடம் பகிர்ந்தபோது அவர்கள் சொன்னது வேறு விதமானாலும் உறுதிப்படுத்துமாறே இருந்தது, போதாக்குறைக்கு உலகம் அழிந்து எல்லோரும் ஒட்டு மொத்தமாய்
இறப்போம் என்ற கூடுதல் தகவலறிந்த போது, உள்ளுக்குள் கிடுகிடுத்தது.

ஏய் உனக்கு தெரியுமா ரெண்டாயிரம் வருஷத்துல உலகம் அழிஞ்சுருமாம். ஹேய் அப்டியா உனக்கு யாரு சொன்னா.

அதுவா புக்ல, பேப்பர்ல கூட போட்டு இருந்துதாமே, எங்கம்மா படிச்சுட்டு சொன்னாங்க. எங்க அக்கா ஸ்கூல்ல கூட இதப் பத்தி பேசிக்கிட்டாங்களாம்.

அப்டியா. ஹேய் என்னன்னு போட்டு இருந்துச்சுச்சாம்பா.

2000த்துல உலகம் அழிஞ்சுருமாம். ஆமாம் பாரு, ரேஷன் கார்டுல கூட 2000 அதோட முடிஞ்சிருக்கு,அப்புறம் ஏதும் போடலையாம் !!! (இப்படி சொன்னதற்காகவே இன்றும் பிரியாவை அடிக்கடி ஞாபகப்படுத்தி சிரித்துக்கொள்வேன்)

ஹேய் உலகம் அழிஞ்சா என்னப்பா ஆகும்.

நாம எல்லாரும் மொத்தமா செத்துடுவோம், செத்து வேறமாதிரி வேறமாதிரி பொறப்போம் பா.

இறப்பு குறித்த பயம் அதிகமாய் இருந்தது, கூடவே யாராவது இறக்க நேரிட்டால் இன்னும் பீதி, இவர்கள் அடுத்த ஜென்மத்தில் என்னவாக பிறப்பார்கள் என்ற ஓயாத மண்டை குடைச்சல்.

பின்பு பாலகுமாரன் நாவல் ஏதோ ஒன்றில் மனிதனுக்கு ஏழு பிறப்புகள், கடைசி பிறப்பு நாய் என்பதாக படித்தறிந்தேன்.அதன் பின்பு ரொம்ப நாள் எங்கே நாயைப் பார்த்தாலும், இதற்கு முன்னர் இது என்ன பிறவியாய் இருந்திருக்கும் என்று கற்பனை காற்றில் விரியும். அதுவும் கொஞ்ச நாள்தான், எதற்கோ ஒருமுறை அம்மா, போன ஜென்மத்துல இது நாயா இருந்துச்சா, இந்த மாதிரி எரி எரின்னு மேல விழுது அப்படின்னு என்னைத் திட்டியபோது அந்த நாய் கற்பனையும் கலைந்து போனது.

இப்படி வித விதமான எண்ணக் குடைச்சல்களிருந்தாலும், முதல் முதல் அந்த பிறவி குறித்தான உரையாடலும், அதைத் தொடர்ந்து யோசித்துக்கொண்டே போக கடைசியில் நாம் வந்தோம், வாழ்ந்தோம், இறப்போம், ஆனால் பேசி, சிரித்து, அழுது, அம்மா, அப்பா என்று உறவுகொண்டு வாழ்ந்த இந்த மக்களுடன் மீண்டும் எந்த தொடர்புமிருக்காது, உறவற்று போகும், வேறொரு பிறப்பாய் பிறப்போம் என்று அறிந்துகொண்டபின் ஏதோ ஒன்று ஏற்படுத்திய ஒரு பயம் (அந்த பயம் கருப்பாய் இருந்தது), தொண்டை அழுத்த அடைத்துக்கொண்ட அழுகை போன்ற ஒரு உணர்வும் இன்றும் ஏதோ செய்யத்தான் செய்கிறது.