கனவாய் போன

கனவாய்ப்போனதில்

பாவாடை சட்டை சிறுமியாய்
முன்பு குடியிருந்த வீட்டுக்கு
போகிறேன்
எல்லோரும் தன் பழைய வயதோடே..

எங்கோ ஒரு உணவகத்தில்
பிடித்த உணவை உண்கிறேன்

முகம் தெரியாத பலரோடு
சிரித்து, பேசி, பயந்து, ஓடி...

கோவிலில் இருக்கும்
பித்தளை விக்ரகங்களெல்லாம்
உயிர்ப்போடு
பேசி சிரிக்கின்றன
என்னோடு

மரித்த மாமா
வந்தமர்ந்து
சாப்பிட்டுக்கொண்டே பேசுகின்றார்
தன் தோரணை மாறாமல்.

இறந்தவள்
தவறாமல் வந்து
சொல்லிக்கொண்டே இருக்கிறாள்
தான் உயிரோடு இருப்பதாக

அப்பாவும் வருகிறார்
அதிசயமாக.

நெருங்கியவர்களின் மரணம் போல
ஒன்றைக் கண்டு
வியர்த்து விதிர் விதிர்த்து
நீரருந்தி
நெற்றியில் விபூதி இட்டு
மீண்டும்
உறங்கிப்போனதை
தவிர்த்துப் பார்த்தால்

மற்றதெல்லாம்
கனவாய் போனதில்
வருத்தம்தான்.

முதற்காதல்

மணற்துகள்களை
நகக்கணுக்களிலிருந்து
உதறி விட்டபிறகும்

கடற்கரை வெளியில்
மணற்வீடு கட்ட
தோண்டிய போது
கையில் பட்ட
ஈரம்
இன்னும் காயாமலே
இருக்கிறது
மனதுக்குள்.