பயணங்கள் முடிவதில்லை

சென்னையில் சமீபத்திய இரயில் கடத்தல் ( ! ?) தொடர்பான இரயில் விபத்து அனைவரும் அறிந்ததே. அது நடந்த நன்று எப்படி நடந்திருக்கும், டிரைவர் மேல தப்பா, சிக்னல் ப்ரச்சனையா என்று ஏகப்பட்ட குழப்பங்களில் பொதுஜனங்கள் குழப்பிக்கொண்டிருக்க, வழக்கம் போல மாலை தாம்பரம் வண்டியில் சைதைக்கு சென்று கொண்டிருந்தேன். பெணகள் பெட்டியில் ஒரு அம்மா நல்ல காலை நீட்டி வைத்து உட்கார்ந்து கொண்டு காலை ரயில் விபத்தை முழக்கிக்கொண்டிருந்தார். அந்தம்மா சக பயணியிடம் பேசிக்கொண்டு ட்ரெயின் ஆக்ஸிடெண்ட்ட அப்படியே நேர்ல பாக்குற எஃபெக்ட்ட கொண்டு வந்தாங்க, அவங்க சொன்னதுல ஒன்னு, “சிக்னல் கொடுக்காமயே ட்ரெயின் போயிடுச்சாம், அப்புறம் தான் சிக்னல் கொடுக்கறவரு வந்து பார்த்து, ட்ரெயின் பின்னாடியே ஓடறாராம்”. பாவம் எப்படி ஏத்தி வெச்சிருக்காம் பாரு.

மேலும் சீட்டில் உட்கார்ந்திருந்த இரு இளம் பெண்கள் செல்போனை நோண்டிக்கொண்டே, ஏய் ஆக்ஸிடெண்ட் ஆன ட்ரெயின ஒரு லூசு ஓட்டிச்சுன்னு சொல்லிக்கிறாங்க. அய்யோ சாமி, இந்த ட்ரெயின யாரு ஓட்டறாங்களோ தெரியலயே என்று சொல்ல, இன்னொரு செல்போன் நோண்டி, இல்லடி, இந்த ட்ரெயின லூசு ஓட்டல, ஒக்காந்துட்டு வருது என்று ஒருவரை ஒருவர் ஓட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள். அன்று எனக்கு சீட் கிடைக்காமல் நின்று கொண்டிருந்தது நல்லதாக போனது.

கடைசியாக இது ட்ரெயின் கடத்தல் என்று போலீஸ் சந்தேகிப்பதாக பேப்பரில் அறிந்தேன். நாலு பேர் செத்தாலும், பத்து பேர் பாதிக்கப்பட்டாலும் சக பயணிகள் வழக்கம் போல பயணம் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் வேளையில், ரயில்வே டிபார்ட்மெண்ட்டுக்கு இன்னும் பீதி அடங்கவில்லை போலிருக்கிறது.

பெண்கள் கம்பார்ட்மெண்ட்டில் எப்போது பார்த்தாலும் ஒரு ரயில்வே போலீஸ் இருக்கிறார். போலீஸ்கார், போலீஸ்கார், சென்னையில் ரயில் கடத்தல் நடந்தாலும், கடத்தறவங்க, பெண்கள் கம்பார்ட்மெண்ட தனியா கழட்டிவிட்டுத்தான் கடத்துவாங்க. உங்களுக்கு கடைசி பென்ச் ஆண்ட்டிகள பத்தி தெரியாது போல... போலீஸ்கார்

ப்பா, காலை, மாலை இரு வேளைகளிலும் நான் செல்லும் நேர ட்ரெயின் லேடீஸ் கம்பார்ட்மெண்ட்களை அதிகம் ஆக்ரமித்திருப்பது அரசுத்துறையில் பணிபுரியும் பெண் ஊழியர்களே. அப்படியே ஒரு செட் ஆக்ரமித்திருக்கும். கடைசி நீள இருக்கைதான் இவர்களின் ஆக்ரமிப்புக்கான இடம். (ஸ்கூல்ல ஆரம்பிச்சு, ட்ரெயின் வரைக்கும், இந்த கடைசி பென்ச் தொல்லை தாங்கமுடியலப்பா!). லேடிஸ் ஸ்பெசல் ட்ரெயினாக இருந்தால் கடைசி 5 பெட்டிகள் பெண்களுக்கானது. சில சமயம் ட்ரெயின விட்டுருவோமோ என்ற பரபரப்பில் ஏதாவது ஒன்று, இரண்டு ஆண்கள் ஏறிவிட்டால் அவ்ளோதான். ஏம்பா, பாத்தா தெரியல. இது லேடீஸ் கம்பார்ட்மெண்ட்டுப்பா, இறங்குப்பா. ஒரு நான்கைந்து குரல்கள் கோரஸாக எழும். இத்தனைக்கும் அவர்கள் அடுத்த ஸ்டேஷனில் ஆண்கள் பெட்டிக்கு மாறிவிடுவார்கள். சில சமயம் பரபரப்பில் ஏறும் அந்த ஆண்களை பார்க்கும்போது பாவமாக தோன்றும். வியர்த்து விறுவிறுத்து (?) ட்ரெயின் அடுத்த ஸ்டேசன் போறதுக்குள்ள ஒரு மூணு தடவையாவது வாட்ச பாத்து, ட்ரெயின் அடுத்த ஸ்டேஷன் நுழையும்போதே ஒரு காலை கீழே வைத்துக்கொள்ளாத குறையாக தொங்குவார்கள். அடுத்த ஸ்டேஷன் வந்தவுடன் அலைபாய்ந்து முன்னிருக்கும் ஆண்கள் பெட்டிக்கு ஓடுவார்கள்.

இந்தப் கடைசி சீட் பெண்களை பார்க்கும்போது உண்மையில் இவர்கள்தான் வாழ்க்கையை வாழப்பிறந்தவர்களோ என்று கூட தோன்றும். அந்தளவுக்கு பேச்சும், சிரிப்பும் பின்னிப் பிடலெடுத்துக்கொண்டு வருவார்கள்.சிலர் கோரஸாக சில பக்திப்பாடல்களை பாடிக்கொண்டு வருவார்கள். அரியர்ஸ்ல ஆரம்பிச்சு அடுத்த சீட் ஆள் வரைக்கும் இவர்கள் கலாய்த்தல் செம ஹாட் & டெர்ரர்.

அதிலும் ஒரு தடவை ஒரு பெண் பாடிக்கொண்டு வந்த மாமன் ஒரு நா, மல்லியப்பூ கொடுத்தான் என்ற பாட்டு, அப்படியே கம்பார்ட்மெண்டே ஆடிப்போச்சு. செம சூப்பரா பாடுனாங்க. இடையிடையே சிரிப்பு. அவரின் அந்த சிரிப்பு, கம்பார்ட்மெண்ட்டின் சில உம்மனா மூஞ்சிகளையும் சிரிக்க வைத்தது அன்று. அந்தப் பெண்ணின் முகத்தை என்னால மறக்கவே முடியாது. நிறைய பழைய பாடல்கள் பாடுவாங்க. ஆனால் அப்படி சிரித்து, பாடிக்கொண்டிருக்கும் பெண்களை ஏனோ சில பெண்களுக்கே பிடிக்காது போல. அன்று அந்தப் பெண் பாட்டைக் கேட்டுவிட்டு கீழிறங்கும்போது, ட்ரெயினிலிருந்து எனக்கு முன்னால் இறங்கிய இரு பெண்களின் கமெண்ட் என்னால் மறக்க முடியவில்லை. இதுக்கெல்லாம் வீட்டுல வேலையே இருக்காது போல, பாடறதுக்குன்னே ட்ரெயின்ல ஏறி ஒக்காந்துக்குமா?, நம்மளே ஆயிரம் டென்ஷன்ல ஆபீஸுக்கு வர்ரோம் என. எப்ப பாத்தாலும் கெக்க பிக்கன்னு சிரிச்சிட்டே இருக்கும் பாத்திருக்கியா நீ என. ச்சே. பிறர் சிரிக்க வாழ்ந்தாதான் தப்பு, தான் சிரித்து வாழ்ந்தா கூடவா தப்பு. மாறுங்க மக்கா. நம்மள நாம சந்தோஷமா வெச்சுக்கலன்னாலும், பிறரின் சந்தோஷம் நம்மள தொத்திக்கொள்ளும் அந்த சில கணங்களாவது நாம சந்தோஷமா இருப்போம்.