அமித்து அப்டேட்ஸ்

என் கிட்ட ஒரு கெட்ட பழக்கம், அதாவது அப்ப அப்ப அமித்துவுக்கு ஒரு பேர் வைப்பேன். வழக்கமா இருக்குற மாதிரி அம்முக்குட்டி, பட்டுக்குட்டி இதெல்லாம் இல்லை.
லல்லி, சுல்லிப்பொண்ணு, சின் பொண்ணு, ஆன் பொண்ணு, பையா, டூட்டூன் பப்பி (இந்த பேரை எங்கருந்து கண்டு புடிச்சேன்னு எனக்கே தெரியல!!!), இந்த வரிசையில் இப்போது வர்ஷினி... பாய். இதான் லேட்டஸ்ட்.
ஆனா மேடத்துக்கிட்டருந்து எல்லாத்துக்கும் ஒரே ரியாக்‌ஷன் தான் வரும். இப்படி நான் அந்தம்மாவை விதம் விதமா பேர் வெச்சிக்கூப்பிட்டுக்கொண்டிருக்க, அவங்க ரொம்ப சாதாரணமா என் பேரை சொல்லிக் கூப்பிட ஆரம்பிச்சிருக்காங்க. எதையாவது எடுத்துக்கிட்டு வந்து யச்சோ” எச்சோ” என்று கூப்பிட்டு காண்பிக்கிறாள். நான் அவள் கூப்பிடுவதை ரசிப்பேனா, அதை விடுத்து அவள் காண்பிக்கும் பொருளை ரசிப்பேனா. ????

காலையில் அவள்தான் முதலில் எழுவாள். சில சமயம் அம்மா என்று கூப்பிடுவாள். சில சமயம் எச்சோ என்பாள், இது ரெண்டுக்குமே நாம் அசைந்து கொடுக்கவில்லை என்றால், டாஆய் என்பாள். அதற்கு மேலும் எழவில்லை என்றாள், முகத்தில் சரமாரி அடிதான்.

வழக்கம் போல சாப்பிடுவதற்கு மிகவும் அழிச்சாட்டியம். எதைக்கொடுத்தாலும் துப்ப வேண்டியது. இப்படி ஒரு நாள் மாடியில் அவள் சாப்பாட்டை துப்பி வைத்திருந்தாள். கொஞ்ச நேரம் கழித்து, பக்கத்து வீட்டிலிருந்து குட்டி பையன் ஹமீது வந்திருந்தான். அவன் நடந்து கொண்டு வரும்போது
அமித்து துப்பி வைத்திருந்ததை காலில் மிதித்துக்கொண்டு என்னமோ சொல்லிக்கொண்டிருந்தான். இதைப் பார்த்த அமித்து மாடியில் ஓரத்தில் போட்டு வைத்திருந்த பழைய துணியை எடுத்து வந்து, அந்த சாப்பாட்டை துடைத்து விட்டு, வா என்றாளே பார்க்கணும். என்னால் என் கண்களையே நம்பமுடியவில்லை. ஈன்ற பொழுதின் பெரிதுவக்கும்னு ஏன் வள்ளுவர் பாடினார்னு இப்பதான் புரியுது.

வீட்டில் ஏதாவது பேப்பர் ஏதாவது இருந்தால், கொஞ்சமும் சலிக்காமல் அதை எடுத்துக்கொண்டு போய் குப்பை போட வைத்திருக்கும் கவரை ஒரு கையால் பிடித்துக்கொண்டு மறுகையால் குப்பையை அதற்குள் போடுவாள். இப்படியாய் நிறைய ஆச்சர்யங்கள்...

2 வாரங்களுக்கு முன்னர் அமித்துவை அழைத்துக்கொண்டு பார்க்குக்கு போயிருந்தோம். அங்கு போனவுடன் பலூனைப் பார்த்துவிட்டு பலூன் கேட்டாள். வாங்கி கொடுத்தோம். அவளையொத்த மற்றும் பெரிய பசங்க விளையாடுவதை ஆச்சர்யத்துடன் பார்த்தாள். கொஞ்ச நேரம்தான். அவளின் அப்பாவை பிடித்துக்கொண்டு, அப்பா, ஆ... (வா)ப்பா என்று வந்த வழியை காட்டினாள். சரி வேறெதற்கோ அழைக்கிறாள் என்று நினைத்து அவளுடனயே சென்றோம். கொஞ்ச தூரம் போய்விட்டு அந்த இடத்திலிருந்த ஒரு பைக்கை தொட்டு அப்பா, அப்பா என்றாள். அவளுக்கு வீட்டு ஞாபகம் வந்து விட்டது போலிருக்கிறது. பார்க், விளையாட்டு, வேடிக்கை எல்லாமே மொத்தமே அரைமணி நேரந்தான். இப்ப மேடமே வழிகாட்டிவிட்டதால் விடு வீட்டுக்கு ஜூட். வீட்டுக்கு வந்தபின்னர் வெகு நேரம் அவளின் பாட்டியோடு விளையாடிக்கொண்டிருந்தாள். இன்னமும் எனக்கு விளங்கவில்லை, ஏன் அவளுக்கு அந்த பார்க் இவ்வளவு சீக்கிரத்தில் போரடித்தது என்று.

நாம் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தால், அமித்துக்கு பிடிப்பதில்லை. முகவாயை பிடித்து, தோளை பிடித்து நம்மை எழுப்பும் முயற்சியை செய்கிறாள். முடிவு என்ன, வழக்கம் போல, கடைசியில் அமித்துதான் ஜெயிப்பாள்.

நிறைய வார்த்தைகள் கற்று வைத்திருக்கிறாள், கல், பால், பூ என்..., மேலும் சாப்பாடு வேண்டாம் என்றாள், தலையை ஆட்டிக்கொண்டே ந்னானா என்று மறுத்துவிடுகிறாள். நாம் என்னதான் அந்தர் பல்டி அடித்தாலும் அதற்கப்பால் ஒரு வாய் கூட உள்ளே போகாது. வேணாம் என்று சொல்வதில் மேடம் மிகவும் தெளிவாக இருக்கிறதைப் பார்த்தால், இன்னும் எவ்வளவு வேணாம்கள் இருக்குமோ தெரியவில்லை. யம்மா, அமித்து, என்னைக்காவது ஒரு நாள் இந்த ப்லாகை படித்து விட்டு, உங்கம்மா எழுத்தை வேணாம்னு சொல்லிடாதம்மா.
அப்புறம் அம்மா அழுதுடுவேன், ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்.