அன்புள்ள அப்பாவிற்கு

உன்னைப் பற்றி சொல்வதற்கு கொஞ்சம் நினைவுகளும்,உன்னைப் போற்றி சொல்வதற்கும் என்னிடம் சொற்ப வார்த்தைகளே உண்டு. உன் வித்தில் பிறந்தும் காயாகி, கனிந்து பின் உனக்கு நிழல் தரா மரம் நான் ஒவ்வொரு அமாவாசைக்கும் தலைக்கு தண்ணீர் ஊற்றிக்கொள்ளும்போது மறக்காமல் உன் நினைவுகளும் வந்து செல்கிறது. என்ன செய்வது உன் வயோதிகமே நமக்கிடையே ஒட்டுதலை ஏற்படுத்தாமல் போனது.

நான் யூ.கே.ஜி படிக்கறப்போ, நீ என் ஸ்கூலுக்கு க்ளாஸ் நடக்கறப்போ வந்து, ஜன்னல் வழியா என்னைக்கூப்பிட்டு சின்ன சின்ன முறுக்கும், பட்டர் பிஸ்கட்டும் எண்ணை படிந்த பேப்பரோடு கொடுத்துட்டு போவியே.அப்பவே சில ஸ்கூல் பசங்களெல்லாம், மிஸ் அங்க பாருங்க, ஒரு தாத்தா வந்து நிக்கறாரு ந்னு கூட இருக்குற பசங்க உன்னைக் கைய காட்டுனது தான் என் மனதின் அடி ஆழம் தொட்ட வார்த்தைகள்.

எனக்கு தந்தையாய் தெரிந்த நீ, மற்றவர் கண்களுக்கு தாத்தாவாகிப் போனாய். அது உன் உழைப்பின் வீரியம் என்பது நெடுநாள் கடந்துதான் எனக்கு தெரிந்தது. தெரிந்துமென்ன, உன் வயோதிகத்தின் கடைசி காலங்களில் உனக்கு அனேக நிமிடங்களில் ஆதரவாக நானில்லை. நான் மகளாக இருந்த சொற்ப கணங்கள் என் கண் முன் தெரிகிறது. ஏதோ அந்த மட்டுக்குமாவது உனக்கு நான் மகளாக இருந்திருக்கேனே.

உன் புஜத்தில் தளர்ந்த நரம்புகளுக்கிடையே இருக்கும் தள தள மருவைத் தான் அதிகம் நெருடியிருக்கேன், நினைவு தெரிந்து எனக்கும் உனக்குமான அதிக பட்ச நேசம் அதுதான். உன் வேலை நேரம் அப்படி. நமக்கிடையே ஒரு அழகான புரிதல் ஏற்படாமல் இருப்பதற்கு காலம் கூட சாட்சியாகிப்போனது.

ஒரு நாள் அம்மா என்னை ஆக்ரோஷமாக அடித்துத் தள்ள, வலி தாளாத நான் உன் வேலையிடத்தை தேடி வர, அவர்களிடம் கொஞ்சம் நேரம் கடன் கேட்டு, என்னை வீட்டுக்கு அழைத்து வந்துவிட்டு உன் உதடுகளும் உடம்பும் உதற அம்மாவை திட்டிவிட்டுப் போனாயே, பசுமையாய் நினைவிருக்கிறது.

அப்பா, இப்போது நீ இல்லை, உனக்கு பதிலாக நான் உன் வயதில், வடிவில் இருக்கும் அனைவரையும் அப்பா என்று அழைத்துவிடுகிறேன். குறிப்பாய் என் மாமனாரை. நீ இல்லாத குறையை அவர்தான் எனக்கு தீர்த்துவைக்கிறார். வழக்கமாய் என் பிறந்தநாளுக்கு அவர் எனக்கு பூ வாங்கித் தர மறப்பதில்லை, பூ வைக்கப் பிடிக்காத நானும், அதை மறுப்பதுமில்லை.

நீ உயிரோடு இருக்கும் போது குறைந்த பட்சம் ஆதரவாய் எதுவும் பேசாத நான், இப்போது எனக்கு(ம்) எழுத ஒரு இடம் இருக்கும் நிலையில் உன் மீதான என் உணர்வுகளை இறக்கி வைக்கிறேன்.

தந்தையர் தின வாழ்த்துப்பதிவுகளைப் பார்க்கும் போதெல்லாம், மறக்காமல் உன் ஞாபகமும் வந்து போனது. காலம் கடந்து உன் நினைவுகளைப் பகிர நினைத்தாலும், அதில் உன் வியர்வை வாசமே இல்லை.

யாருடமும் பகிர்ந்து கொள்ள முடியாத, உனக்குமெனக்குமிடையான ஒரு வலிமையான வெற்றிடத்தை நீ எனக்கு உருவாக்கித் தந்துவிட்டுப்போயிருக்கிறாய். அந்த வெற்றிடத்தையெல்லாம் இப்போதுதான் எனக்கு ஞாபகத்திற்கு வரும் சில, பல நினைவுகளை வைத்து நிரப்பிக் கொள்கிறேன். அந்த நினைவுகளெல்லாம் இனிமையாய் ஆரம்பித்து, கடைசியில் இப்படித்தான் முடிகின்றன, அப்பா இருந்திருந்தா..................

அக்காவின் கனவில் வந்து, மாமா உன்னோடுதான் இருப்பதாகவும், நீங்கள் இருவரும் எங்களை பார்த்துக்க்கொண்டிருப்பதாகவும் சொன்னாயாம், பார்த்துக்கொண்டிருப்பது உண்மையோ, பொய்யோ, இந்தக் கணத்தின் என் வருத்தமும், இதை எழுதும் போது கண்ணீர் மல்கியதென்னவோ நிஜம். நீ பார்த்துக்கொண்டிருப்பது நிஜமானால் மன்னிச்சுடுப்பா.

உன்னோடு இன்னும் மனதுக்கு நெருக்கமாய் வாழ கொடுத்து வைக்காமல் போனது நான் மட்டுமல்ல, வர்ஷினியும் தான். நீ இருந்திருந்தால் எப்படி பூரித்துப்போயிருப்பாய், உன் பேத்தி செய்யும் வேடிக்கைகளை நினைத்து.

இந்த வார்த்தைகளைத் தான், நாங்கள் சின்ன வய்தாய் இருக்கும்போது நீ அடிக்கடி சொல்வாய், //முருகன் தாத்தா இருந்தா பூரிச்சுப்போயிருப்பாரு, நீங்க பேசறத கேட்டு.//
நீ சொல்லிப்போன அதே வாசகங்கள் தான் இப்போது நான் வர்ஷினியிடம் சொல்கிறேன்.

இப்படிக்கு
காலனிடம் உன்னை அனுப்பிவைத்துவிட்டு
உன்னை நேசிக்கவில்லையே என்று வருந்தும்
உன் மகள் யசோதா கந்தசாமி.