அழவாணம்

உங்களுக்கு அழவாணம் வெச்சுக்கப்பிடிக்குமா? நீங்க கடைசியா எப்ப வெச்சுக்கிட்டீங்க. அது வேறொன்னும் இல்லீங்க மருதாணிதான். (எங்கம்மா அழவாணம்னுதான் சொல்லுவாங்க).

மருதாணி, அதன் சிறுசிறு இலைகளும் பச்சை வாசமும், அரைக்கும் போதே கையைப்பிடித்துக்கொள்ளும் சிவப்பும். அட அட.

சிறு வயசில, இந்த மருதாணி அரைப்பதே ஒரு பெரிய விஷயமா இருக்கும், தீபாவளி, பொங்கல் போன்ற பண்டிகைகளின் போது உடைகளுக்கும், மற்றதுக்கும் இருக்கும் முன்னுரிமை மருதாணிக்கும் இருக்கும்.

நாம வெச்சிக்கிறதா இருந்தா நாம மருதாணி அரைப்பதே வேஸ்ட் தான். அரைக்கும் போதே கையெல்லாம் திட்டு திட்டா செவப்பு ஒட்டிக்கும், அப்புறம் வெச்சு என்ன, வெக்காம என்ன. அதனால மைய மருதாணி அரைச்சு
குடுக்க ஏதாவது ஒரு அக்காவ பிடிக்கணும். (எங்கம்மா அரைச்சுக்குடுக்க மாட்டாங்க.) அவங்க அலுத்துக்கிட்டு அரைப்பாங்க. அரைக்கும் போது கட்டெறும்பு பிடித்து விடுவது, கொட்டைப்பாக்கு இது போன்ற ஏகப்பட்ட இத்யாதிகளை
சேர்த்தால் மருதாணி இன்னும் சிவக்கும் என்பது நம்பிக்கைகளின் நம்பிக்கை. அரைத்துக்கொண்டிருக்கும் போதே அதை நமக்கு யார் வைத்து விடுவார்கள் என்று ஆள் பிடிக்க வேண்டும். எனக்கு என் அக்கா வைத்து விட்டால் தான்
பிடிக்கும். இரண்டு கையிலும் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும்.

கையின் நடுவில் அழகா ஒரு வட்டம், அதற்கு காவலைப்போல சுற்றி 5, 6 பொட்டுக்கள். இது கையின் அகலத்து உட்பட்டது. அப்புறம் விரலின் முனைப்பகுதியில், நகத்தையும் சேர்த்துதான் தொப்பி. இதுதான் அநேக மருதாணி வைப்போரின் ஃபேவரிட் டிசைன், ஆண்களுக்கும் தான். எங்க மாமா உள்ளங்கையில் மட்டும் சின்னதா ஒரு வட்டம் வெச்சுப்பாரு.
இதை வெச்சுக்கிட்டு இருக்கும் போதே தூக்கம் கண்ணுல சொக்கும். நடுவில் மருதாணி கலைஞ்சிடக்கூடாதே என்கிற கவனம் வேறு. வைத்துக்கொண்டபின் கை தனியாக ஒரு கணம் ஏறிவிடும். கூடவே மருதாணி வாசமும் தான்.
ஆஹா, அந்தப் பச்சை வாசனை. இரண்டு கையையும் தலைக்கு மேலே தொங்கப் போட்டுக்கொண்டு கவனமாக தூங்க ஆரம்பித்து இருப்போம். அப்புறம் முகத்திலும், நமது ஆடையிலும் மருதாணி பட்டிருக்கும் என்பது வேறு விடயம்.
காலையில் எழுந்திருக்கும் போது இதனைக் குறித்து எந்த யோசனையும் இருக்காது. சட்டெனப் பார்த்தால் கொஞ்சம் மருதாணி வாசனையும், நம்மைச் சுற்றி காய்ந்து உதிர்ந்து கிடக்கும் மருதாணிப் பத்து மறுபடியும் கிளப்பி விட்டுவிடும் செவப்பின் சுவாரசியத்தை.

ஒரு பாத்திரத்தில் தண்ணீரை எடுத்துக்கொண்டு, இரண்டு கையையும் அதில் விட்டு சுரண்டி நன்றாக கழுவும் போதும் மருதாணி வாசம், இப்போது தண்ணீ பச்சையா இருக்கும், நம்ம கை சிவப்பா இருக்கும். வெள்ளை வெளேர் என இருக்கும் உள்ளங்கையில் சிவப்பு சிவப்பு பொட்டு, கூடவே நகமெல்லாம் ஏறிப்போயிருக்கும்
சிவப்பு என நம்மோட கையைப் பார்க்கும் போது ஆசையா ஆசையா வரும். ஆனா இப்படி சந்தோஷப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கும் போது, நம்மோடு கூட இரவு மருதாணி வைத்துக்கொண்டவங்க எல்லாம் வந்து, ஏய் பாரேன், இவ கை எவ்ளோ செவப்பா இருக்கு, உன் கையில அவ்வளோ ஒன்னும் பத்தலை என்று சொல்லிவிட்டால் போச்சு.
அவ்வளவு கனவும் டமால். ச்சே நம்ம கையிலும் நல்லாதான் செவந்திருக்கு என்று சப்பைக்கட்டு கட்டிக்கொண்டாலும், அடுத்தவளின் கையைப் பார்க்கும் போது ஒரு இனம் புரியா “இது” உண்டாகும்.

2,3 நாட்களில் கையிலிருக்கும் மருதாணி சிவப்பு கருமையேறியிருந்தால் சூட்டு உடம்பு என்று அக்கா சொல்லும். அப்புறம் மருதாணி கையோடு அபிநயமெல்லாம் பிடித்து, எழுதும் போதும், கையை வீசி நடக்கும் போதும், வகுப்பு தோழிகளிடம் காண்பிக்கும் போதும் மருதாணி வாசம் தான். எல்லாம் கொஞ்ச நாள்தான். அப்புறம் மருதாணி மங்க ஆரம்பித்து, கையிலிருந்து சிவப்பு கழண்டு விடும். ஆனால் இந்த நகத்தில் ஏறியிருக்கும் சிவப்பு மட்டும் சீக்கிரம் விடாது. பவழ சிவப்பாய் இருந்து கொண்டே இருக்கும். எப்போது அந்த சிகப்பு நம்மை விட்டகன்றது என்று நமக்கு தெரிந்திருக்கவாய்ப்பிருக்காது. மருதாணியை வைத்துக்கொள்ள காட்டும் ஆர்வம், அது மங்கும் போது தோன்றவே தோன்றாது.
டீ டிகாக்‌ஷன் விட்டால் இன்னும் சிவப்பேறும் போன்ற உத்திகளோடு மறுபடியும் மருதாணி வைத்துக்கொள்ளவும், அரைக்கவும் அடுத்து ஏதாவது ஒரு பண்டிகை வந்து விட்டிருக்கும்.

கடைசியாய் எப்போது மருதாணி இட்டேன், எனது கல்யாணத்தின் போது, ஆனால் அது ஏதோ டிசைன் போட்டு மணிக்கட்டு வரைக்கும் இட்டு விட்டது அந்தப் பெண், ஆனால் மனதோடு நெருக்கமாகவே இல்லை அந்த மருதாணியின் டிசைன். என்னதான் இருந்தாலும், பச்சென்று மனதில் ஒட்டிக்கொண்ட பச்சை மருதாணி வாசமும், சிறைப்பட்ட வட்டமும், தொப்பியும் போல வருமா!!! சொல்லுங்கள்.