உறங்காத இரவுகள்

சரியாக, பத்தாவதின் பாதியில் தான் அது என்னை பாதித்தது. தூக்கம் இல்லை, பசி இருக்கும் உணவு உள்ளிறங்காது. படிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருந்தாலும் அதை செயல்படுத்த முடியாமல் இப்படியே வரிசையாக அடுக்கலாம்.தூக்கமில்லாமல் நட்சத்திரங்களை எண்ணி, எண்ணி, கண் சிமிட்டிக்கொண்டிருக்கும் நட்சத்திரங்களுக்கே நான் கண் வைத்தது வலித்திருக்கும். இப்படியாய் தொடர்ந்தே வந்து பனிரெண்டாம் வகுப்பின் போது உச்ச கட்டத்தை அடைந்தது. எனது இந்த நிலை குறித்து அம்மா ரொம்பவும் விசனப்பட்டார்கள்.இப்படியிரு, அப்படியிரு என்று ஏகப்பட்ட அட்வைஸ்கள். அதன் பாதிப்பின் வலி இங்கே அனேகம் பேருக்கு புரிந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.

ஆம், நான் பாதித்தது வீசிங்க் என்று பரவலாக அறியப்படும் மூச்சிரைப்பினால். வார்த்தைகளால் வடிக்க முடியாத நாட்கள் அவை. தூசி என்று எழுதி அதைப் படித்தால் கூட தும்மல் வந்துவிடும். அந்த அளவுக்கு அலர்ஜி.

திண்ணையில் படுத்துக்கொண்டே நட்சத்திரங்களை எண்ணி, நிலாவோடு பேசிய வலி மிகுந்த நாட்கள், என்றும் மறக்க முடியாது. எத்தனையோ மருத்துவர்கள், விதவிதமான மருத்துவங்கள். ஒன்றுக்கும் அசைந்து கொடுக்கவில்லை. ஆசையாக ஐஸ்க்ரீம் கூட சாப்பிட முடியாது.பனிரெண்டாம் வகுப்பின் முக்காவாசி நாட்கள் கண்சொருகி, மேசை மேலேயே தலை கவிழ்ந்த நாட்களே அதிகம். +2 வில் என் வகுப்புத் தோழிகள் வீசிங்க் என்று சொல்வார்கள். க்ளாஸ் டெஸ்ட் வந்தாலே உடனே வீசிங்க் வந்துவிடும். டீச்சருக்கு அத்துப்படி, டெஸ்ட் வீசிங்கா, நிஜ வீசிங்கா என்று கண்டுபிடித்து விடுவார்கள்.என் எதிரிக்கு கூட வீசிங்க் வரக்கூடாது என சொல்வேன்.

நடந்தால் மூச்சிரைக்கும். மூச்சை வெளியே இழுத்து விடமுடியாமல், உள்ளுக்குள்ளேயே ங்கொய்.... ங்கொய்.... என்று இழுத்துக்கொண்டிருக்கும். மாத்திரை போட்டால் நிற்கும். இரண்டே நாள்தான். உடனே அழையா விருந்தாளியாகிவிடும். இப்படியே தொடர்ந்து வேலைக்கு போகும் வரை நீடித்தது.பாவம், ஷெர்லி மாலா என்ற அலுவலக தோழிதான், வீசிங்கோடு ஆபிஸ் வந்தால், உடனே ஜீஸஸ் கால்ஸூக்கு போன் செய்து ஜெபம் செய்ய சொல்வார்கள். ஜெபம் நடக்கும் போது போனை என் காதில் வைத்துவிடுவார்கள். அதற்குபின்னர் நோயின் தீவிரம் கொஞ்சம் குறைந்தால் போல மனதுக்கு படும்.

அலுவலக விடுமுறை நாட்களில் எனது தலையாய வேலையே ஜீஸஸ் கால்ஸூக்கு என் நிலை குறித்து கடிதம் எழுதுவதுதான். எண்ணி ஏழு நாட்களுக்குள் பதில் கடிதம் வரும். ஜெபம் செய்ததாக். பின்னர் அதற்கு நன்றி கூறி என்னிடமிருந்து கடிதம் போகும். இந்த கடிதப்போக்குவரத்து நெடுநாள் நீடித்தது.

ஒரு கட்டத்தில் மாத்திரை சாப்பிட்டால் தான் உடம்பு நன்றாக இருக்கிறது என்று நானே நினைத்துக்கொண்டே, பெட்னிலானை (Betnelan) தினந்தோறும் சாப்பாட்டுக்கு பதிலாக கூட, விழுங்க ஆரம்பிக்க விளைவு. காலையில் எழுந்து முகத்தைப் பார்த்தால், பூசணிக்காய் போல இருக்கும். அந்த வீக்கம் வடியவே மதியமாகிவிடும்.

வீட்டில் எல்லோரும் திட்ட, திட்ட நான் இதை விடாப்பிடியாக செய்துகொண்டிருந்தேன். இந்த பூசணிக்காயே நாளடைவில் பழக்கமாகிவிட, எதேச்சையா ஈ.எஸ். ஐ ஹாஸ்பிட்டலிலுக்கு ச்சும்மா போனேன். ஒருமுறையாவது அங்கே சென்று காண்பிக்காவிட்டால் பின்னாலில் லாஸ் ஆஃப் பேவின் போது ஈ.எஸ்.ஐ.சி.யின்பலனை பெறமுடியாது என்று அலுவலகத்தில் மிரட்டி வைத்திருந்தார்கள்.

நான் சென்ற அந்த ஈ.எஸ்.ஐ மருத்துவமனை டாக்டர்தான், என்னை கடைசியாக எச்சரித்தார் - நீங்கள் தொடர்ந்து இந்த மாத்திரையை உட்கொண்டால் உங்களின் கர்ப்பப்பை பாதிக்கும் வாய்ப்பிருக்கிறது. நீங்கள் சாப்பிடும் மாத்திரையில் கீடோன் காம்பவுண்ட் இருக்கிறது. அதுவே இதற்கு காரணம் ஜாக்கிரதை என்றார். திரும்ப வரும்போது பயங்கர யோசனை.என்னடா வசமா போய் ஒரு காம்பவுண்டில் மாட்டிக்கொண்டிருக்கிறோமே என்று, யோகா, பிரணாயாமம் என்று இப்போது வேறுபக்கம் திசை திரும்பியது.

அப்படி இப்படி என கடைசியாய் அந்த மாத்திரையின் பிடியில் இருந்து என்னை விடுவித்துக்கொண்டேன். எனது முந்தைய நிலைமைக்கு இப்போது எவ்வளவோ தேவலாம். எப்பவாவதுதான் விருந்தாளியா, நம்ம வீசிங்க் சார் வருவார். வந்தவுடனேயே ஒரு பெட்னிலான். அப்புறம் போய்விடுவார்.

டிஸ்கி : ஏன் இப்போது இந்தப்பதிவு என்று கேட்பவர்களுக்கு, எனக்கு இப்போ வீசிங்க் வரா மாதிரி இருக்குது, அதனாலதான் இந்த கொசுவத்தி.